Ooit was het integraal spelen
van ‘klassieke’ albums door de makers ervan een noviteit, maar in de loop der
jaren is het een bijna vertrouwd onderdeel geworden van de concertagenda. Zeker
voor bands die hun topjaren al lang en breed achter zich hebben liggen, is het
een doorgaans lucratieve manier geworden om zichzelf weer in de schijnwerpers
te zetten en tegelijkertijd het publiek, meestal behorend tot de oudere
jongeren of een tandje hoger, een nostalgietrip te bezorgen. De afgelopen jaren
heb ik er dankbaar gebruik van gemaakt,
met uitvoeringen van onder andere de eerste twee albums van Buzzcocks, Killing
Joke, Joy Division en “Love” van The Cult. Vanavond is het de beurt aan Echo And The Bunnymen die in een uitverkocht Paradiso hun debuut “Crocodiles” (1980)
en de magistrale opvolger “Heaven up here” (1981) ten gehore brengen. Jammer
genoeg niet in de originele bezetting wat overigens ook niet mogelijk was
geweest aangezien drummer Pete De Freitas in 1989 omkwam tijdens een
motorongeluk. En oud-bassist Les Pattinson maakt al jaren liever boten.
Gelukkig heb ik ze in de jaren tachtig nog in de oorspronkelijke line-up mogen
meemaken. E&TB is anno 2012 op de planken uitgegroeid tot een sextet, met
zanger en frontman Ian McCulloch en gitarist Will Sergeant als enige originele
bandleden.
Ondanks het te laat gestarte voorprogramma, beginnen E&TB met slechts tien minuten vertraging. Het licht wordt gedimd, de introtape wordt gestart en één voor één komen de bandleden de bühne op, Ian uiteraard als laatste. Als backdrop is, wat voor de hand had gelegen, niet gekozen voor de albumhoezen van de te spelen twee platen. In plaats daarvan bestaat de aankleding uit camouflagenetten, precies zoals de band dat ruim dertig jaar geleden deed. De belichting is spaarzaam: zo blijft Ian gedurende het hele concert vaak niet meer dan een zwarte silhouet. Heel af en toe verschijnt ter hoogte van zijn gezicht een rood lichtpuntje van een aangestoken sigaret, want op het podium geldt blijkbaar geen rookverbod. Ian blijft achter zijn microfoon staan en maakt tussen de nummers door vaker niet dan wel verstaanbare opmerkingen. Ik krijg in ieder geval mee dat hij oprecht blij is weer terug te zijn in Paradiso, en zo is ook zijn dank gericht aan het publiek dat “The disease” van ritmisch geklap voorziet.
Qua show valt er weinig te beleven maar dat geeft niets, want de concerten moeten het van de songs hebben en die hebben zich al lang en breed bewezen. Ze mogen dan wel drie decennia oud zijn, maar voor mij zijn ze tijdloos gebleven.Hoogtepunt van new wave
klassieker “Heaven up here” is “Over the wall”, waarvan de titel door sommigen
al driftig wordt geschreeuwd voordat het goed en wel begonnen is. Het is dan
ook een van hun beste nummers, zo niet hét beste wat ooit uit E&TB is
voortgekomen. Imponerend, mysterieus, overweldigend. Ik zal het zelf meer als
tien jaar geleden voor het laatst live gehoord hebben. Eveneens sterk is “Show
of strenght” en “All my colours”, ook wel “Zimbo” geheten, wordt met
enthousiast gejoel onthaald. Maar na de uitvoering van laatstgenoemde gebeurt
er iets merkwaardigs: de band verlaat opnieuw het podium. Weer een technische
dan wel plaspauze? Hoe dan ook is de timing vreemd, want “Heaven up here” telt
nog drie nummers: “No dark things”, “Turquoise days” en “All I want”. Komen die
dan als toegift aan bod? Het antwoord stelt teleur: ze worden simpelweg
genegeerd en overgeslagen. Naar het waarom kan alleen gegist worden, maar als
je een album integraal gaat uitvoeren, dan verwacht ik dat het van A tot Z
wordt gespeeld, en niet van A tot P. De band komt weliswaar terug, tweemaal
zelfs, maar de toegiften vallen onder de categorie ‘hits’ en hebben verder geen
relatie tot “Crocodiles” en “Heaven up here”. Dan zouden “Do it clean”, “Read
it in books” en “The puppet” toch logischer zijn geweest. En zo eindigt de
avond toch een beetje verwarrend en met een kleine teleurstelling, wat
overigens niet wegneemt dat het over de gehele linie erg de moeite waard is
geweest en ik het niet had willen missen. En ach, vierde album “Ocean rain”
(1985) is enkele jaren geleden ook al eens in zijn geheel gespeeld, zij het
incidentele keren, dus als ze die in de toekomst nou op tournee nemen, dan wil
ik die missers van vanavond best door de vingers zien.