Wild Palms - Heerlen : Nieuwe Nor : vrijdag 20 januari 2012

Voor mijn eerste concert van dit jaar hoef ik eens niet de provinciegrenzen te overschrijden, en dat is wel zo prettig. Niet dat er in Limburg niks te beleven valt, maar het betreft hier een nieuw, ‘hip’ Brits indie bandje en daarvoor ben ik over het algemeen aangewezen op zalen buiten de provincie zoals de Effenaar, Doornroosje of Paradiso. Een omhoog gestoken duim zodoende voor de Nieuwe Nor die het aandurft om Wild Palms, de band in kwestie, naar Heerlen te laten komen, in het kader van een Europese tournee waarbij Heerlen het spits afbijt. De boeking is een risico want de band is niet bepaald bekend, ze hebben geen hit of iets wat daarop lijkt op hun naam staan en van een hype is evenmin sprake. Eerder het tegendeel, want hun in maart jongstleden verschenen debuutalbum “ Until spring” kreeg hooguit redelijke, veelal matige kritieken terwijl het toonaangevende NME niet verder kwam dan een ‘5’ (op een schaal van 10) en sindsdien geen enkele aandacht meer aan de band schonk. “We’re not in music to be a fad band”, heeft zanger Lou Hill zich in een interview laten ontvallen, dus die kan er niet wakker van hebben gelegen. En dan zal het hem evenmin boeien dat ondergetekende op zijn weblog het album typeerde als: “Until spring” luistert als geheel best lekker weg, maar het heeft toch wat te lijden onder het gemis aan individuele afmakers.”

Oorspronkelijk zou Wild Palms een dag eerder hebben opgetreden, maar een boekingsfout heeft ervoor gezorgd dat ze een dag later in de Nieuwe Nor staan. Misschien maar goed ook, want nu zijn ze  onderdeel geworden van het festival “Booch! Binnen!” wat op basis van die vlaggennaam wellicht voor meer bezoekers zorgt. Bovendien is het weekend begonnen, wat mensen er eerder toe beweegt erop uit te gaan. Ik heb er namelijk een hard hoofd in dat de band op eigen kracht veel publiek had getrokken. Qua drukte is het vanavond zoals ik van tevoren had verwacht. Wanneer ik de Nieuwe Nor binnenkom,  staat driekwart van de band rondom de tafel tegenover de garderobe waarop hun merchandise ligt uitgestald. Aan de muur hangen goedkoop ogende T-shirts die niet tot aanschaf uitnodigen, terwijl ze online wel mooie designs aanbieden. Volgens de website van de Nieuwe Nor staat Wild Palms gepland van 21.00 u tot 22.00 u. De praktijk is helaas anders want pas rond 21.20 u gaat het concert van start om vervolgens om 21.55 u te eindigen. Gelukkig wordt de ingeperkte speeltijd goed benut.

De sound van Wild Palms, in ieder geval op plaat, is een amalgaam van andere Britse indie bands. Het wil per song ook wel eens wisselen. De ene keer hoor ik Manic Street Preachers voorbijkomen, dan galmen de gitaren volgens U2 recept, “Hé, daar hebben we Wild Beasts”, en vervolgens wuiven de palmen van postpunk naar shoegaze. Muzikale gevarieerdheid valt te prijzen maar soms kan het indicatief zijn dat de te volgen koers nog niet is bepaald. Zet hoekige debuutsingle “Over time” naast opvolger “To the lighthouse”, en je denkt met twee verschillende bands te maken te hebben.  Vanavond is op de bühne echter geen sprake van enige vorm van stuurloosheid. De setlist is een coherent geheel, en de nummers sluiten beter op elkaar aan, ook de paar nieuwe songs – titels mij nog onbekend – die ten gehore worden gebracht. Het concert is van dien aard dat het de vraag oproept waarom Wild Palms nog niet op London Calling te zien is geweest, en op Pukkelpop – in de Club – zouden ze evenmin misstaan. De band opent overtuigend met het al genoemde “To the lighthouse”, waarin Lou Hills voor het eerst zijn falsetstem opzet en gitarist Darrell Hawkins – met toffe 50s style creepers en knalrode sokken, een belangrijk modedetail! – de snaren laat fonkelen en op een gegeven moment het shoegazepedaal indrukt. Wie ook iets indrukt, is ondergetekende, en wel de on/off toets van zijn fotocamera, om vervolgens – niet voor de eerste keer trouwens – te worden geconfronteerd met de melding ‘vervang de batterijen’. Weet u meteen waarom de kiekjes van dit optreden niet optimaal zijn…

Zoals gezegd is het na een dik half uur al gedaan –  de toegankelijke single “Delight in temptation” mag als afsluiter dienen – en behalve die batterijenkwestie valt er nog een andere minpunt te noteren: de band heeft mijn favoriete nummer “Pale fire” niet gespeeld, en dat in de hoop en overtuiging dat uitgerekend die song niet zou ontbreken. Alle reden dus om mijn ‘beklag’ te doen bij de band die zich na afloop wederom collectief bij de merchandise heeft verzameld. Excuses worden geboden, uitleg wordt gegeven – het nummer was te langzaam om binnen de rest van de setlist te passen, verklaart de aimabele, boomlange bassist Gareth Jones (geen familie van de gelijknamige producer die ook Wild Palms voor zijn rekening nam!)  – en ik krijg wat merchandise voor niets toegeschoven. Er wordt nog meer gebabbeld, ook mijn drankgenoten knopen een gesprekje aan en mijn uitgevoerde ingeving om tenslotte met zijn allen op de foto  te gaan – met behulp van eerder genoemd haperend toestel en een geduldige garderobemedewerker – vormt de slagroom op de taart. Tegen die tijd zijn we al de zaal uit gevlucht waar een jeugdig ogend dubstepcollectief van start is gegaan. Doch dat is slechts bijzaak want het kan het gevoel van een goed begin van een nieuw concertjaar niet wegnemen.

Meer foto’s hier!