Een week of drie geleden
stond ik in een uitverkocht Paradiso te kijken naar Echo & The Bunnymen die
hun eerste twee albums (bijna) in hun geheel ten gehore brachten. Zoals ik in
het verslag van dat concert al aangaf, hier te lezen, is het integraal uitvoeren
van platen, veelal ‘mijlpalen’, ‘klassiekers’ of ‘het beste uit het oeuvre’,
een trend geworden. Met Echo nog vers in het geheugen dient zich de volgende
band aan die bij genoemde trend aanhaakt: Simple Minds. Ook zij vierden hun
hoogtijdagen in de jaren tachtig en ze werden ooit gerekend tot ‘new wave’. En
net als bij EATB resteren van de
oorspronkelijke bezetting nog slechts de zanger en de gitarist, in dit
geval Jim Kerr en Charlie Burchill.
Maar waar Echo & The
Bunnymen het hielden bij hun eerste twee platen, gaan Simple Minds maar liefst
voor de eerste vijf albums, van debuut “Life in a day” (1979) tot en met “New
gold dream (81/82/83/84)”. Niet in hun totaliteit, want dat zou wel een erg
lange avond worden, maar vijf nummers van elke plaat. Vandaar “5x5”, de naam
van de Europese tournee waar dit optreden in Paradiso onderdeel van uitmaakt,
en die gekoppeld is aan de release van een box met de geremasterde albums.
Met uitzondering van “Life in
a day”, waar ik eerlijk gezegd warm noch koud van word, heb ik de uitverkoren
albums hoog zitten. Ze markeren dan ook de artistieke hoogtijdagen van Simple
Minds. “Real to real cacophony” had ik
aanvankelijk jarenlang slechts op een cassettebandje, opgenomen door iemand die
de LP destijds had gekocht. Wat er op de andere kant stond, weet ik niet eens
meer, want ik spoelde gewoon weer terug. Aan gort gedraaid dus. Het kopen van
een ticket voor deze avond was daarom een ‘no brainer’. Natuurlijk wilde ik er
bij zijn. Maar ja, het viel wel samen met carnaval. En dan moet je als fervent
vierder een keuze maken. Gelukkig was er ook de mogelijkheid om beide te
combineren. En zo sta ik overdag geschminkt en verkleed tussen ongeveer 20.000
anderen bij de Roermondse Sjtasiefestasie te ‘carnavalle’, om ’s avonds – na omkleden,
afschminken en een veelal slapend doorgebrachte treinreis – mee te dromen in de
muzikale ‘new gold dream’ van Simple Minds. Het vergt enige discipline en
omschakeling, maar het is het allemaal meer dan waard.
Een voorprogramma is er niet,
al kan de voorafgaande aan het concert in
de bovenzaal optredende singer / songwriter Peter Katz op meer publiek rekenen
dan hij misschien zou hebben gedacht. De alleen met een akoestische gitaar
gewapende Peter laat weten dat hij een nieuw Nederlands woord heeft geleerd – ‘gezellig’
– maar hoe sympathiek dat ook mag zijn, ik ben meer geïnteresseerd in het
confisqueren van een plek met goed uitzicht op het hoofdpodium. Het is half
negen geweest als het zaallicht wordt gedempt en een introtape wordt gestart
bestaande uit een collage van ultrakorte, maar herkenbare stukjes uit het Simple Minds
songoeuvre zoals het gitaarlijntje van “Changeling” of het synthesizerbegin van
“Theme for great cities”. Dan valt weer eens temeer op hoe bepalend en
belangrijk de bijdrage was van toetsenist Michael MacNeil, en dat alleen al op
basis van die piepkleine fragmentjes. Ofschoon het artistieke verval van Simple
Minds voor mijn gevoel werd ingezet met het vertrek van bassist Derek Forbes,
ging het zowel commercieel als creatief gezien echt bergafwaarts na het ontslag
van MacNeil. Overigens hebben Forbes en originele drummer Brian McGee er net
een tournee opzitten tijdens welke ze Simple Minds hits ten gehore brachten!
Het was mooi geweest als ze voor de gelegenheid met ‘5x5’ hadden meegedaan.
Afijn, de partijen van Forbes en MacNeil worden gelukkig goed neergezet door
respectievelijk Ged Grimes en Andy Gillespie. De muzikale reis door het
verleden begint met het toepasselijk getitelde “I travel” dat de toon zet voor
een geslaagd optreden.
Door de songs van de vijf
albums kriskras doorelkaar te spelen wordt voorspelbaarheid voorkomen. Het
blijft zo ook de vraag welke nummers van elke plaat zijn geselecteerd, al voelt
iedereen op zijn klompen aan dat een aantal zijn verzekerd van een plek op de
setlist zoals doorbraaksingle “Promised you a miracle”. Het concert is in drie
stukken gehakt: na de eerste tien nummers is het tijd voor een kwartier durende
‘tea break’, vervolgens komen opnieuw tien liedjes aan bod, en tenslotte keert
de band terug voor een uitgebreide ‘toegift’, die niet uit vijf maar zes
nummers bestaat. Waarbij het totaal dus uitkomt op 26 in plaats van 25, zoals
immers de uitkomst luidt van 5x5. Een mooi meegenomen ‘misrekening’ want hoe
meer hoe beter. Het middenstuk van het concert is me het dierbaarst maar dat
bevat dan ook alle songs van “Real tot real cacophony” met het drieluik
“Changeling”, “Factory” en “Premonition” als persoonlijke uitschieters. De
songs van “Empires and dance” en “Sons and fascination” / “Sister feelings
call” zitten vol vitaliteit, omgeven door een sierlijke grandeur, en de
belofte, hoop, positieve energie en verwondering die uit de plaatversies
spreekt, komt ook live, na merendeels jarenlang op de plank te hebben gelegen,
goed tot hun recht. Het vanavond boven
zichzelf uitstijgende “Love song” is daar misschien wel het beste voorbeeld
van. En meesterlijk mooi is “Theme for great cities”, een van de beste
instrumentale nummers ooit gemaakt. Dat de albums niet in hun geheel aan bod komen, houdt in dat er songs zijn afgevallen die ik graag op de setlist had zien prijken zoals “Careful in career” en “Boys from Brazil”, maar ik kan er mee leven.
In tegenstelling tot Ian
McCulloch die aan zijn microfoonstandaard leek te zijn vastgeplakt en het licht
schuwde, beweegt Jim Kerr zich over het podium alsof hij aan een tweede jeugd
bezig is. Goed bij stem, dansend, het publiek bespelend, klappend, zwaaiend met
zijn armen, gretig uitgestoken handen van het publiek aanrakend en af en toe
gaat hij er zelfs bij hurken of liggen. Dat laatste niet uit vermoeidheid maar
om het effect. Het publiek heeft er zin in, en het lijkt ook te beseffen waar
het deze avond om draait. En ofschoon dit niet te vergelijken valt met carnaval
vieren zoals ik enkele uren eerder nog deed, krijg ik er vanavond wel hetzelfde
‘YES!’ gevoel bij. Sommige bezoekers zullen ongetwijfeld verwachten dat de band
er nog wat hits tegenaan gooit, stammend uit de periode na “New gold dream”,
maar gelukkig houden Simple Minds vast aan het concept en gaan ze niet verder
dan 1983. “Celebrate!” zingt Jim Kerr in het gelijknamige nummer, en gelijk
heeft hij, want het is een glansrijke viering van de meest relevante, beste en
creatief piekende carrièreperiode van de band. De droom mag dan niet meer nieuw
zijn, maar het goud blinkt onverminderd. Een new gold dream die vanavond weer
even werkelijkheid werd.
Setlist: I travel * Thirty frames a second * Today I died again “* Life
in a day * Hunter and the hunted * Wasteland * This fear of gods * Love song *
Pleasantly disturbed * Room * (part 2) The American * 70 cities as love brings
the fall * Sons and fascination * Calling your name * Changeling * Factory *
Premonition * Scar * Promised you a miracle * Someone somewhere in summer time
* (toegift) Theme for great cities * Celebrate * Glittering prize * Someone *
Chelsea girl * New gold dream (8-82-83-84)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten