Palma Violets - Amsterdam : Bitterzoet : donderdag 28 maart 2013

Gelet op de enorme, door NME gecreëerde hype (wie anders?) kan het niet anders zijn dan dat zaal Bitterzoet vanavond is uitverkocht. Iedereen, ondergetekende inbegrepen, is benieuwd of Palma Violets, een nog geen twee jaar oude band uit Londen, alle loftuitingen waard zijn. De voortekenen, althans wat mezelf betreft, waren niet gunstig. Aanvankelijk raakte ik geïntrigeerd door de eerste berichten en artikelen waarin de band werd genoemd, mede vanwege muzikale verwijzingen naar onder meer Echo & The Bunnymen en The Doors. Dat was voordat ik één noot muziek van ze had gehoord. Van de eerste paar YouTube clipjes – live gespeelde nummers opgenomen met een telefooncamera – kon ik niet enthousiast worden. Maar vooruit, die waren niet denderend van kwaliteit dus PV kreeg nog het voordeel van de twijfel. Toen debuutsingle “Best of friends” een feit was, maakte zich een vorm van ongeloof van mij meester: “Is dit het nou?” Ja, dat was het dus. “Op zijn best een gruizig garagerocknummer in de trant van de al tien jaar meelopende Black Lips. De nieuwe kleren van de keizer?” oordeelde ik op dit weblog. Ik ben wel wat gewend met betrekking tot NME hypes, maar toen “Best of friends” werd uitverkoren tot ‘Track of the year’ (van 2012) kon ik het blad even niet meer serieus nemen. Vervolgens kwam het album, dat (uiteraard) ook de goedkeuring van de hypemachine kon wegdragen. Ik was echter nog steeds niet overtuigd. En toch… Zou het misschien kunnen dat Palma Violets een band is die je live een keer moet hebben gezien, om de klik te kunnen maken, vroeg ik me af? Waar anderen op genoemde ervaringen wellicht al waren afgehaakt, kocht ondergetekende een kaartje voor Bitterzoet – niet het Nederlandse podiumdebuut trouwens, die primeur had Eurosonic in januari jl. Ter voorbereiding nog maar eens enkele keren het album gedraaid, en verdomd, het begon zowaar te kriebelen. Te pas en te onpas zat ik “Best of friends” te neuriën. Voor de goede orde: “180” is zeker geen briljant of perfect album maar je proeft wel de opwinding en jeugdige overmoed waarmee het is gemaakt en hoe dat live zou kunnen smaken. En dat smaakt goed!

Gelukkig hoef ik niet lang te wachten op de band want dankzij een combinatie van een vlekkeloos verlopen reis, het ontbreken van een voorprogramma, de gunstige locatie van Bitterzoet – een minuut of vijf lopen vanaf A’dam CS – en de stipte aanvang, nemen de vier Britse begintwintigers hun plek in op het podium nadat ik amper vijf minuten in de zaal ben. Vanaf de aftrap spat de energie en het enthousiasme van de band af. Althans voor driekwart, want toetsenist Pete Mayhew, gezeten achter zijn orgeltje aan de zijkant van het podium, is de rust zelve en speelt zijn partijen met een blik die het midden houdt tussen ernst en gelatenheid. Dat het er soms op lijkt dat het voor Pete allemaal niet zo nodig hoeft, is echter maar schijn want tijdens de toegift, als zijn orgeldienst erop zit, staat hij als een jonge hond op en neer te stuiteren achter een gedeelde microfoon. Collega Alexander ‘Chilli’ Jesson bewaart zijn geestdrift niet voor het slot want daar geeft hij al blijk van zodra hij zijn bas heeft omgegespt. Chilli wil er iets speciaals van maken, laat hij ons weten, en iedereen wordt daarbij betrokken. Mensen op het balkon en achterin de zaal worden opgejut en wanneer Chilli de toeschouwers aanspoort om onze handen in de lucht te doen, geeft menigeen daar gehoor aan, van voor tot achter, en van onder tot boven. Drummer Will Doyle beloont de bijval door op zijn kruk te gaan staan en een triomfantelijke pose aan te nemen waardoor ook meteen zijn kleurige korte broek zichtbaar wordt. 

Begeesterde taferelen zoals hierboven omschreven krijg je alleen voor elkaar als de muziek daar ook aanleiding toe geeft. Palma Violets moeten het niet hebben van technische begaafdheid, originele invalshoeken of briljante liedjes maar ze brengen het met zoveel elan en schwung dat je ze die tekortkomingen al snel vergeeft. Hun garage/indierock songs lenen zich er voor om mee te brullen (vooral het refrein van “Best of friends”, zoals vanavond blijkt), wat op en neer te springen (“Rattlesnake highway”, “Tom the drum”, met name in de frontlinie pal voor de bühne) of de soundtrack te laten zijn van een avondje uit terwijl het bier rijkelijk vloeit. Dan maakt het ook niet zoveel meer uit dat de fundering soms rammelt, (aanstekelijk) uit de bocht vliegt of dat het compositorisch en tekstueel niet altijd tot de hoogvliegers behoort (“All the garden birds”). “I wanna be your friend”, klinkt het in de single, en vanavond willen we maar wat graag maatjes worden met de jonge, gretige honden. Vanwege het gedeelde frontmanschap en de innige band tussen Chilli en zanger / gitarist Sam Fryer is al vaker een vergelijking met (Pete & Carl van) The Libertines gemaakt. Voor een deel gaat die vlieger op en ook bij vlagen aangaande de muziek. Gelukkig heeft Palma Violets geen last van aspiraties met betrekking tot ‘junkie chic’ of de hogere kunsten (dichten en acteren, zoals Pete Carl) maar zijn ze veel meer een viereenheid die het al te gek vindt überhaupt op een podium te staan, met ‘lang leve de lol’ hoog in het vaandel geklad. De beste nieuwe Britse band, alle kretologie van NME ten spijt, zijn Palma Violets dan weer niet – ik noem bijvoorbeeld Savages als meer serieuze kandidaat – maar ze zijn zonder twijfel wel een van de meest leuke en vitale die je momenteel live kunt meemaken.

Setlist (bij benadering bepaald, doch mogelijk geheel correct!) : Johnny bagga donuts * Rattlesnake highway * All the garden birds * Tom the drum * Best of friends * Step up for the cool cats * Last of the summer wine * We found love * 14 * (toegift) Invasion of the tribbles * Brand new song

Meer foto’s hier en een filmpje daar!