Adam Ant & The Good, The Mad & The Lovely Posse - Roermond : ECI Cultuurfabriek : zaterdag 08 december 2012

Het zal u misschien niet ontgaan zijn maar Roermond is bezig met een culturele inhaalslag. Op concertgebied welteverstaan. Al mag het binnenhalen van de landelijke Sinterklaasintocht natuurlijk niet onvermeld blijven. Hoe dan ook, dankzij de komst van de ECI Cultuurfabriek mocht de bisschopsstad dit jaar dan eindelijk twee gouwe ouwe van formaat verwelkomen die (begin) jaren tachtig hun grootste successen beleefden. In juli jongstleden liep niet meer zo jong en oud uit voor UB40, en onlangs wist het publiek, ik schat zo’n 200 man sterk maar ik kan me uiteraard vergissen, de nieuwe cultuurtempel te vinden voor een optreden van Adam Ant. Gezien deze ontwikkelingen lijkt een bezoek van Kim Wilde of zelfs Blondie aan Roermond in de nabije toekomst niet uitgesloten. Jos van Rey zou het met trots vervullen, als hij tenminste nog wethouder zou zijn geweest. Afijn, terug naar Adam Ant, die zich weliswaar niet langer laat begeleiden door een stel Ants maar een nieuwe begeleidingsgroep heeft meegenomen genaamd The Good, The Mad & The Lovely Posse. De opstelling doet dan wel weer vertrouwd aan met twee drummers, een bassist en gitarist. Een achtergrondzangeres, of beter gezegd: een voorgrondzangeres namens Georgina, maakt het plaatje compleet. Het is wel duidelijk dat zij het ‘lovely’ gedeelte van de naam vertegenwoordigt. En vooruit, die blonde drumster met dat getoupeerde kapsel scharen we er gemakshalve ook onder, al houdt zij het bij één outfit, terwijl Georgina af en toe in de coulissen verdwijnt om terug te komen met het ene na het andere spannende pakje: van ondeugende dienstmeid tot vaudeville danseres in prikkelend corset. Aangaande ‘the good’ en ‘the mad’: wie van de drie andere begeleiders dat precies zijn, dat zullen we wel nooit te weten komen, maar bij ‘mad’ gaan de gedachten wel het eerst uit naar hun broodheer. Adam, geboren als Stuart Goddard, kwam immers de laatste jaren vooral in het nieuws vanwege zijn mentale instabiliteit. Opname in een psychiatrisch ziekenhuis, een rechterlijke veroordeling wegens bedreiging van een stel cafébezoekers: het zijn niet bepaald zaken die je associeert met een ‘prince charming’. Maar dat is verleden tijd want inmiddels heeft Adam zichzelf weer in de hand, zijn manische depressiviteit is naar verluidt onder controle en zijn muzikale carrière is sinds 2010 bezig met een herstart. 

Met krakend ijs onder onze voeten lopen commando Billy en ik naar de ECI Cultuurfabriek. Een luxe voor mij, want hoe vaak komt het voor dat ik vanaf huis naar een concert(zaal) kan wandelen? In de ontvangsthal moeten we eerst wat geld wisselen bij de kassa om in het bezit te komen van roze en blauwe muntjes, en daarna wacht ons een warm welkom. Eerst is er een vriendelijke begroeting van een vrijwilligster die me blijkt te kennen – en ik haar ook, maar het kwartje valt pas later – en daarna zegt de gekleurde meneer van de security dat hij me ook ergens van kent, maar dat blijkt een misvatting. Bekend of niet, door een derde persoon word ik vriendelijk gevraagd mijn zakken te ledigen wat op zijn minst vreemd overkomt. Zie ik er zo verdacht uit, is er sprake van een terroristische dreiging of staan mensen die een concert van Adam Ant bezoeken te boek als net zo mentaal uit evenwicht als de goede man zelf was? Nadat de beveiliging overtuigd is geraakt van mijn goede bedoelingen mag ik een paar meter doorlopen waar een vierde persoon mij opwacht met een polsbandje dat ik krijg omgedaan. Het komt op zijn zachtst gezegd overtrokken over totdat ik op het bandje de melding ‘18+’ zie staan en me duidelijk word dat het vleiend is bedoeld. Gezien mijn jeugdige uiterlijk die niet in overeenstemming is met mijn leeftijd, zou het barpersoneel van dienst mij wel eens de aankoop van een alcoholische versnapering kunnen weigeren. Door mijn polsbandje te tonen kan dit misverstand zo uit de wereld worden geholpen. Maar goed dus dat de vrijwilligers en medewerkers zijn doordrongen van ECI oftewel Extreme Controle Instructie.  

Onze timing is perfect want amper zijn we de zaal binnen of het optreden gaat van start. De ons onbekende support act hebben we dus weten te mijden, maar naar het schijnt hebben we daardoor wel de band van de eerder genoemde Georgina gemist, een stel sexy meiden, zo begrijpen we. Gelukkig dat we dus in ieder geval niet van Georgina verstoken blijven. Ze is dan wel geen Ant, maar ze geeft het begrip ‘mierenneuken’ wel een nieuwe betekenis. Maar ik dwaal af. Vooraf wist ik niet precies wat ik zou kunnen verwachten van dit concert: tenenkrommend, een aanfluiting, een triomf, beter dan gedacht? Het blijkt het laatste te zijn. Niet alleen omdat zoals verwacht Adam (het gros van) zijn grootste hits de revue laat passeren maar ook omdat hij verder teruggaat in de tijd, voordat hij bekend werd en Malcolm McLaren hem losweekte van de rest van de band – die weer later door Malcolm tot Bow Wow Wow werd gekneed. De tijd dus toen Adam & The Ants nog een non-commerciële postpunkband was. Mijn grootste verrassing is dan ook “Catholic day” dat ik niet meer heb gehoord sinds het cassettebandje waar ik het op had opgenomen – samen met de rest van album “Dirk wears white sox” – zich niet langer meer liet afspelen. Uit de hele oude doos komen ook “Cleopatra” en “Never trust a man (with egg on his face)” voorbij, en Adam is ook niet beroerd om B-kantjes te spelen ten faveure van (godzijdank) niet gespeelde hitjes van het kaliber “Puss’n’boots”. We staan achter het mengpaneel van waaruit ik zicht heb op de lange setlist en daarop zie ik tot mijn verbazing geen “Prince charming” staan. “Oei, dat is wel heel vreemd en gewaagd om die niet te spelen”, verbaas ik me, zeker voor mij die gewend is als een ‘prince charming’ bekend te staan, ahum. Van de welbekende hitjes ben ik nog het meest verguld met “Stand and deliver” en “Antmusic” die ik nog redelijk en op bescheiden wijze kan meezingen. 

De 58-jarige Adam is er hier in het kader van de Blueback Hussar tournee, ter promotie van een nieuw in 2013 te verschijnen album, vandaar dat hij gekleed / verkleed is als een huzaar. Een huzaar met een piratensteek op het hoofd en een Klark Kent bril op de neus welteverstaan. De witte schminkstreep door het gezicht die in zijn toptijd een soort handelsmerk was, is in de kleedkamer achtergelaten. Wanneer hij tegen het einde zijn huzarenjasje uittrekt zien we een hoop tatoeages op zijn armen. Adam zet een energieke performance neer die duidelijk maakt dat hij veel zin heeft in zijn comeback. Hij oogt wat clownesk, maar is fit genoeg om 28 songs lang te entertainen. Net nadat ik weer wat foto’s heb geschoten probeert de Britse geluidsman mijn aandacht te trekken. In de veronderstelling dat ik heb staan filmen, vraagt hij me om de opnames op YouTube te plaatsen. “Because last night was shit”, licht hij toe. Ik vergeet te vragen of dat ‘shit’ op het optreden van gisteravond slaat, de kwaliteit van het beeldmateriaal of beide, maar met een goedkeurend knikje laat ik hem in de waan dat ik zijn verzoek ga inwilligen. Of iemand anders in de zaal dat alsnog gaat doen weet ik op dat moment niet, maar als het gebeurt, dan zullen de filmpjes uitwijzen dat dit optreden allesbehalve ‘shit’ was.

Setlist: Intro (Vince Taylor – Rock’n’roll station) * Press darlings * Dog eat dog * Beat my guest * Kick! * Cartrouble * Ants invasion * Deutscher girls * Stand and deliver * Room at the top * Kings of the wild frontier * Wonderful * Whip in my valise * Vince Taylor * Catholic day * Cool zombie * Desperate but not serious * Cleopatra * Never trust a man (with egg on his face) * Zerox * Vive le rock * Ant music * Goody two shoes * Lady / Fall in * (toegift) Christian D’or * Red scab * Prince charming * Physical (you’re so) 

Meer foto’s hier!