December 2012

CD’s

JAKE BUGG – Jake Bugg
De tiener Jake Bugg uit Nottingham lijkt bijna niet van deze tijd. Zijn debuutplaat, gevuld met veertien nummers die ieder net zo rock zijn als folk, is sterk geïnspireerd door de muziek van eind jaren vijftig en begin jaren zestig maar gedateerd klinken doet het niet. Bewust of niet, maar dat laatste kan ik me amper voorstellen, grijpt Bugg terug op oude bronnen als Bob Dylan, The Everly Brothers, Donovan en Buddy Holly, en wat meer richting het heden: de op klassieke popsongs gestoelde The Las’s. Zowel in uptempo liedjes (o.a. single “Lightning bolt” en “Taste it”) als in ballads (“Broken” en “Note to self”) werpt Jake zich op als een vakmanschrijver van materiaal dat volwassener klinkt dan je op grond van zijn leeftijd zou mogen verwachten. Die zien we vast volgend jaar terug op Pinkpop. 

RINGO DEATHSTARR – Mauve
Hun eerste album “Colour trip” jatte zo schaamteloos van My Bloody Valentine dat Kevin Shields een rechtszaak wegens plagiaat met twee vingers in de neus zou hebben gewonnen. Niettemin was het wel een schoolvoorbeeld van ‘beter goed gejat dan slecht verzonnen’, maar een tweede keer hetzelfde kunstje flikken zou RD tot een overbodige band maken, zeker nu MBV zelf weer actief is. “Mauve” ziet de band op heterdaad betrapt worden dat ze het niet kunnen laten ruimhartig van de MBV koek te snoepen maar deze keer zijn ze wel zo…eh… creatief geweest om ook wat van Sonic Youth achterover te drukken. Doch eerlijk is eerlijk: RD doet zich nu ook moeite om iets eigens te creëren zoals in het dromerige duo “Brightest star” en “Drag”. Ondanks al dat leentjebuur spelen is “Mauve” een plaat die ditmaal de sound van MBV niet op slaafse maar op eerbetoon wijzende en in aandacht vasthoudende nummers weet te repliceren. 

THE SOFT MOON – Zeros
Eenmansband The Soft Moon – het maanmannetje in kwestie heet Luis Vasquez – laat na de vorig jaar verschenen EP “Total decay” van zich horen met het al net zo opbeurend getitelde “Zeros”, zijn tweede langspeler. Veel veranderd is er niet in de wereld van Luis: die zwelgt nog steeds in het (zwarte) gat tussen “Faith” en “Pornography”, de twee vroege jaren tachtig platen van The Cure toen ze op hun minst vrolijk waren. “It ends”, “Die life”, “Lost years” passen qua songtitels in dit zwartgallige plaatje. De spookachtige fluistervocalen in combinatie met de sinistere, onheilspellende muziek zet een sfeer neer van paranoia, somberheid, vertwijfeling en angst. Geen plaat die je in de buurt van suïcidaal gevoelige personen moet laten rondslingeren. Wat niet wegneemt dat Luis in zijn opzet is geslaagd. 

THE VACCINES – Come of age
Bands moeten groeien, volwassen worden voor zover ze dat al niet zijn. De titel van hun tweede album geeft aan dat The Vaccines zich dat goed hebben beseft. Anderhalf jaar na hun debuut komen ze op de proppen met een plaat die daar deels in het verlengde van ligt met liedjes in de stijl van Ramones en The Strokes (“Teenage icon”, “No hope”, “Change of heart pt. 2”) maar die daarnaast breder georiënteerd van opzet is. “Afstershave ocean” zou niet misstaan op een LP van Blur, “All in vain” en “I wish I was a girl” doen denken aan gedegen Amerikaanse mainstream rock en “Lonely world” roept een ‘countryrock’ gevoel op. Die stilistische verbreding had verkeerd kunnen uitpakken maar doet dat niet. “Come of age” spreekt minder direct aan dan “What did you expect from The Vaccines?”, is meer ‘laid back’ en langzamer maar weet – al kost het enkele draaibeurten – uiteindelijk toch de conclusie af te dwingen dat er leven is ná de hype.

TRASH TALK – 119
Alsof de hitte al niet verzengend genoeg was, werkte Trash Talk zich tijdens de laatste Pukkelpop editie behoorlijk in het zweet met een korte, explosieve hardcore punk set. Op zich niet verwonderlijk, want de band heeft een reputatie op te houden. Toen ik ze in juni jl. in de kleine Eindhovense zaal Area51 zag, ging het er net zo heftig aan toe. “119” brengt die herinneringen weer tot leven met bruut, hard, snel – van de veertien songs komen slechts vier boven de twee minuten uit – en van de energie uit zijn voegen barstend punkbommetjes met titels als “Fuck nostalgia”, “Apathy”, “Uncivil disobedience” en “Bad habits”. Verwacht niet dat Trash Talk op “119” vernieuwend te werk gaat, maar beschouw dit als een stel vers opgeladen powerbatterijen in het hardcore genre. 

Singles

TEMPLES – Shelter song
Duo Temples was een van mijn hoogtepunten op het laatste London Calling festival. Als laatste nummer speelden ze “Shelter song”, de meest indrukwekkende song van het concert, en daarom terecht op single uitgebracht. Dit debuut draagt zijn psychedelische sixties invloeden (o.a. The Byrds & The Beatles circa ’67) trots op de borst, net zoals The Coral en Tame Impala dat deden / doen. 

SPLASHH – Vacation
Een liedje met “Vacation” moet wel lekker klinken, net als “Holiday” van Madonna. En dat doet het ook, tenminste als het gaat om het oproepen van een goed gevoel. Deze vakantie doet niet zozeer aan strand, zee en wuivende palmbomen doet denken als wel ‘fuzzy’ grunge vermengd met psychedelische pop. Met voorganger “Need it” diende Splashh zich aan als een talentvolle nieuweling, “Vacation” doet daar een schepje bovenop.  

TOWNS – Sleepwalking EP
Deze maand levert een hoop tof spul op van Britse bands die nog niet zo lang aan de weg timmeren. De singles die Towns tot nu toe uitbracht – zoals aanrader “Gone are the days”, hun eerste – zijn voor ondergetekende tot dusverre nog onvindbaar gebleken maar met deze EP, noem het gerust een mini-LP, heb ik eindelijk prijs. Wat ze met veel andere jonge Engelse talenten delen is een voorliefde voor shoegaze, en dan vooral de blauwdrukmakers van het genre My Bloody Valentine. Dat giet Towns, net als een aantal van de groepen die eind jaren 80, begin jaren 90 in het kielzog van MBV opdoken (Chapterhouse, The Boo Radleys), in lekker compacte popliedjes (“Sleepwalking”, “Dig your heels”) waar de band hopelijk nog veel meer van in petto heeft. Alleen volgende keer wel voor een betere hoesfoto kiezen, beste heren, want een amateuristisch kiekje van een lachende blote jongeman in een badkuip getuigt van weinig goede smaak…

THE HISTORY OF APPLE PIE – Do it wrong
Na hun eerste twee singles bleef het bijna een jaar stil rondom dit jonge kwintet uit London en eindelijk is er weer een teken van leven. De songtitel moet vooral niet letterlijk worden genomen want THOAP slaat ditmaal, volgens het principe ‘drie keer is scheepsrecht’, de spijker op zijn kop. De titel “Do it right” was dus toepasselijker geweest voor dit net onder de drie minuten klokkende liedje die de combinatie indierock, shoegaze en een snufje grunge tot een aanstekelijk geheel maken én die doet uitkijken naar hun in 2013 te verschijnen debuutalbum. 

THE LUCID DREAM – Hits me like I’m stoned
Ze hebben er net een hele korte tournee door Europa opzitten maar helaas deden ze Nederland niet aan. Hopelijk gebeurt dat in de toekomst alsnog, want ik heb tot nu toe trouw de output van het kwartet uit Carlisle aangeschaft. De titel van het psychedelische, bijna zeven minuten durende en in een climax eindigende “Hits me like I’m stoned” geeft weer wat je van dit nummer mag verwachten. En voor wie dat nog niet hint genoeg is noem ik de naam Spacemen 3. Cool as fuck. 

SWIM DEEP – Honey
“Honey” is single nummer twee van deze band die net als o.a. Peace en Troumaca behoort tot de ‘B-town’ scène. Die ‘B’ staat voor Birmingham en dat is eigenlijk een van de weinige overeenkomsten tussen de bands die gemakshalve tot deze ‘stroming’ worden gerekend. Muzikaal gezien verschillen ze van elkaar maar wat ze bindt is dat ze nieuw, jong en veelbelovend zijn. Swim Deep maakt ‘feel good’ indie poprock en het zou me niets verbazen als binnenkort, voor zover al niet gebeurd, een major label met een contract komt wapperen. Want “Honey”, meer dan Swim Deep waarschijnlijk lief is, heeft wat iets weg van het populaire… Keane.