Voor mijn eerste concert van
dit jaar hoef ik eens niet de provinciegrenzen te overschrijden, en dat is wel
zo prettig. Niet dat er in Limburg niks te beleven valt, maar het betreft hier
een nieuw, ‘hip’ Brits indie bandje en daarvoor ben ik over het algemeen
aangewezen op zalen buiten de provincie zoals de Effenaar, Doornroosje of
Paradiso. Een omhoog gestoken duim zodoende voor de Nieuwe Nor die het aandurft
om Wild Palms, de band in kwestie, naar Heerlen te laten komen, in het kader
van een Europese tournee waarbij Heerlen het spits afbijt. De boeking is een
risico want de band is niet bepaald bekend, ze hebben geen hit of iets wat
daarop lijkt op hun naam staan en van een hype is evenmin sprake. Eerder het
tegendeel, want hun in maart jongstleden verschenen debuutalbum “ Until spring”
kreeg hooguit redelijke, veelal matige kritieken terwijl het toonaangevende NME
niet verder kwam dan een ‘5’ (op een schaal van 10) en sindsdien geen enkele
aandacht meer aan de band schonk. “We’re not in music to be a fad band”, heeft
zanger Lou Hill zich in een interview laten ontvallen, dus die kan er niet
wakker van hebben gelegen. En dan zal het hem evenmin boeien dat ondergetekende
op zijn weblog het album typeerde als: “Until spring” luistert als geheel best
lekker weg, maar het heeft toch wat te lijden onder het gemis aan individuele
afmakers.”
Oorspronkelijk zou Wild Palms
een dag eerder hebben opgetreden, maar een boekingsfout heeft ervoor gezorgd
dat ze een dag later in de Nieuwe Nor staan. Misschien maar goed ook, want nu
zijn ze onderdeel geworden van het
festival “Booch! Binnen!” wat op basis van die vlaggennaam wellicht voor meer
bezoekers zorgt. Bovendien is het weekend begonnen, wat mensen er eerder toe
beweegt erop uit te gaan. Ik heb er namelijk een hard hoofd in dat de band op
eigen kracht veel publiek had getrokken. Qua drukte is het vanavond zoals ik
van tevoren had verwacht. Wanneer ik de Nieuwe Nor binnenkom, staat driekwart van de band rondom de tafel
tegenover de garderobe waarop hun merchandise ligt uitgestald. Aan de muur
hangen goedkoop ogende T-shirts die niet tot aanschaf uitnodigen, terwijl ze
online wel mooie designs aanbieden. Volgens de website van de Nieuwe Nor staat
Wild Palms gepland van 21.00 u tot 22.00 u. De praktijk is helaas anders want
pas rond 21.20 u gaat het concert van start om vervolgens om 21.55 u te
eindigen. Gelukkig wordt de ingeperkte speeltijd goed benut.
De sound van Wild Palms, in
ieder geval op plaat, is een amalgaam van andere Britse indie bands. Het wil per
song ook wel eens wisselen. De ene keer hoor ik Manic Street Preachers
voorbijkomen, dan galmen de gitaren volgens U2 recept, “Hé, daar hebben we Wild
Beasts”, en vervolgens wuiven de palmen van postpunk naar shoegaze. Muzikale
gevarieerdheid valt te prijzen maar soms kan het indicatief zijn dat de te
volgen koers nog niet is bepaald. Zet hoekige debuutsingle “Over time” naast
opvolger “To the lighthouse”, en je denkt met twee verschillende bands te maken
te hebben. Vanavond is op de bühne
echter geen sprake van enige vorm van stuurloosheid. De setlist is een coherent
geheel, en de nummers sluiten beter op elkaar aan, ook de paar nieuwe songs –
titels mij nog onbekend – die ten gehore worden gebracht. Het concert is van
dien aard dat het de vraag oproept waarom Wild Palms nog niet op London Calling
te zien is geweest, en op Pukkelpop – in de Club – zouden ze evenmin misstaan. De
band opent overtuigend met het al genoemde “To the lighthouse”, waarin Lou
Hills voor het eerst zijn falsetstem opzet en gitarist Darrell Hawkins – met toffe
50s style creepers en knalrode sokken, een belangrijk modedetail! – de snaren
laat fonkelen en op een gegeven moment het shoegazepedaal indrukt. Wie ook iets
indrukt, is ondergetekende, en wel de on/off toets van zijn fotocamera, om
vervolgens – niet voor de eerste keer trouwens – te worden geconfronteerd met
de melding ‘vervang de batterijen’. Weet u meteen waarom de kiekjes van dit
optreden niet optimaal zijn…
Zoals gezegd is het na een
dik half uur al gedaan – de
toegankelijke single “Delight in temptation” mag als afsluiter dienen – en
behalve die batterijenkwestie valt er nog een andere minpunt te noteren: de
band heeft mijn favoriete nummer “Pale fire” niet gespeeld, en dat in de hoop
en overtuiging dat uitgerekend die song niet zou ontbreken. Alle reden dus om
mijn ‘beklag’ te doen bij de band die zich na afloop wederom collectief bij de
merchandise heeft verzameld. Excuses worden geboden, uitleg wordt gegeven – het
nummer was te langzaam om binnen de rest van de setlist te passen, verklaart de
aimabele, boomlange bassist Gareth Jones (geen familie van de gelijknamige producer die
ook Wild Palms voor zijn rekening nam!) – en ik krijg wat merchandise voor niets
toegeschoven. Er wordt nog meer gebabbeld, ook mijn drankgenoten knopen een
gesprekje aan en mijn uitgevoerde ingeving om tenslotte met zijn allen op de
foto te gaan – met behulp van eerder
genoemd haperend toestel en een geduldige garderobemedewerker – vormt de
slagroom op de taart. Tegen die tijd zijn we al de zaal uit gevlucht waar een
jeugdig ogend dubstepcollectief van start is gegaan. Doch dat is slechts
bijzaak want het kan het gevoel van een goed begin van een nieuw concertjaar
niet wegnemen.
