Ooit was het integraal spelen
van ‘klassieke’ albums door de makers ervan een noviteit, maar in de loop der
jaren is het een bijna vertrouwd onderdeel geworden van de concertagenda. Zeker
voor bands die hun topjaren al lang en breed achter zich hebben liggen, is het
een doorgaans lucratieve manier geworden om zichzelf weer in de schijnwerpers
te zetten en tegelijkertijd het publiek, meestal behorend tot de oudere
jongeren of een tandje hoger, een nostalgietrip te bezorgen. De afgelopen jaren
heb ik er dankbaar gebruik van gemaakt,
met uitvoeringen van onder andere de eerste twee albums van Buzzcocks, Killing
Joke, Joy Division en “Love” van The Cult. Vanavond is het de beurt aan Echo And The Bunnymen die in een uitverkocht Paradiso hun debuut “Crocodiles” (1980)
en de magistrale opvolger “Heaven up here” (1981) ten gehore brengen. Jammer
genoeg niet in de originele bezetting wat overigens ook niet mogelijk was
geweest aangezien drummer Pete De Freitas in 1989 omkwam tijdens een
motorongeluk. En oud-bassist Les Pattinson maakt al jaren liever boten.
Gelukkig heb ik ze in de jaren tachtig nog in de oorspronkelijke line-up mogen
meemaken. E&TB is anno 2012 op de planken uitgegroeid tot een sextet, met
zanger en frontman Ian McCulloch en gitarist Will Sergeant als enige originele
bandleden.
Voordat de tijdmachine in
werking wordt gesteld, blijven we nog even in het heden met een voorprogramma
namens Coves, die een half uur later dan aangekondigd – dat belooft niet veel
goeds – hun opwachting maken. Coves
is een duo bestaande uit vocalist Beck Wood (lang haar, tamboerijn, heeft iets
60er jaren over zich) en zingende gitarist John Ridgard die graag een ‘twang’
uit zijn instrument mag halen . De rest van de muziek komt uit een doosje. Het
doet me nog het meest denken aan Raveonettes waar ze derhalve een geschikte
support act voor zouden zijn geweest. Of ze de status van support act gaan
overstijgen is de vraag, want echt opmerkelijk is het allemaal niet. “Cast a
shadow” is bijvoorbeeld een aardige song, maar het wil uiteindelijk niet
beklijven.
Ondanks het te laat gestarte
voorprogramma, beginnen E&TB met slechts tien minuten vertraging. Het licht
wordt gedimd, de introtape wordt gestart en één voor één komen de bandleden de
bühne op, Ian uiteraard als laatste. Als backdrop is, wat voor de hand had
gelegen, niet gekozen voor de albumhoezen van de te spelen twee platen. In
plaats daarvan bestaat de aankleding uit camouflagenetten, precies zoals de
band dat ruim dertig jaar geleden deed. De belichting is spaarzaam: zo blijft
Ian gedurende het hele concert vaak niet meer dan een zwarte silhouet. Heel af
en toe verschijnt ter hoogte van zijn gezicht een rood lichtpuntje van een
aangestoken sigaret, want op het podium geldt blijkbaar geen rookverbod. Ian blijft achter zijn microfoon staan en maakt
tussen de nummers door vaker niet dan wel verstaanbare opmerkingen. Ik krijg in
ieder geval mee dat hij oprecht blij is weer terug te zijn in Paradiso, en zo
is ook zijn dank gericht aan het publiek dat “The disease” van ritmisch geklap
voorziet.
Qua show valt er weinig te
beleven maar dat geeft niets, want de concerten moeten het van de songs hebben
en die hebben zich al lang en breed bewezen. Ze mogen dan wel drie decennia oud
zijn, maar voor mij zijn ze tijdloos gebleven.
Debuutalbum “Crocodiles”
wordt zonder oponthoud uitgevoerd. Geen onnodig rekken of andere fratsen, en
trouw aan de plaatversies zoals iedereen ze kent. Alleen in “Villiers terrace”
neemt de band een kort uitstapje naar “Roadhouse blues” van The Doors, als een
soort eerbetoon aan een van hun invloeden. Single “Rescue” wordt met veel
gejuich onthaald, zelf kick ik nog het meest op “Monkeys” en “Crocodiles”.
Overigens wordt de samenstelling van het oorspronkelijke album gehandhaafd, want
op sommige latere uitgaven is “Do it clean” opgenomen, dat dus vanavond niet
wordt gespeeld. Hoe dan ook, ik geniet met volle teugen. Nadat de plaat met
“Happy death men” is geëindigd, kondigt Ian aan dat “Heaven up here” gaat
worden gespeeld… en vervolgens marcheert de band het podium af! Wat volgt is
een kwartier durende pauze, kennelijk nodig omdat “Heaven up here” wat technische
aanpassingen in de setup vergt. Ik zie een paar roadies wat andere gitaren
neerzetten, iets met de setlist doen, een handdoek of fles water verversen, en
begin me af te vragen of dit onverwachte intermezzo, wat de vaart uit het
concert haalt en de roes doet oplossen in vol zaallicht, wel echt nodig is. Of
zouden vijftigers Ian en Will het soms fysiek niet meer trekken om zo’n twee
uur non-stop op te treden? Het zal niet
het enige vraagtekens oproepende moment van de avond blijken te zijn…
Hoogtepunt van new wave
klassieker “Heaven up here” is “Over the wall”, waarvan de titel door sommigen
al driftig wordt geschreeuwd voordat het goed en wel begonnen is. Het is dan
ook een van hun beste nummers, zo niet hét beste wat ooit uit E&TB is
voortgekomen. Imponerend, mysterieus, overweldigend. Ik zal het zelf meer als
tien jaar geleden voor het laatst live gehoord hebben. Eveneens sterk is “Show
of strenght” en “All my colours”, ook wel “Zimbo” geheten, wordt met
enthousiast gejoel onthaald. Maar na de uitvoering van laatstgenoemde gebeurt
er iets merkwaardigs: de band verlaat opnieuw het podium. Weer een technische
dan wel plaspauze? Hoe dan ook is de timing vreemd, want “Heaven up here” telt
nog drie nummers: “No dark things”, “Turquoise days” en “All I want”. Komen die
dan als toegift aan bod? Het antwoord stelt teleur: ze worden simpelweg
genegeerd en overgeslagen. Naar het waarom kan alleen gegist worden, maar als
je een album integraal gaat uitvoeren, dan verwacht ik dat het van A tot Z
wordt gespeeld, en niet van A tot P. De band komt weliswaar terug, tweemaal
zelfs, maar de toegiften vallen onder de categorie ‘hits’ en hebben verder geen
relatie tot “Crocodiles” en “Heaven up here”. Dan zouden “Do it clean”, “Read
it in books” en “The puppet” toch logischer zijn geweest. En zo eindigt de
avond toch een beetje verwarrend en met een kleine teleurstelling, wat
overigens niet wegneemt dat het over de gehele linie erg de moeite waard is
geweest en ik het niet had willen missen. En ach, vierde album “Ocean rain”
(1985) is enkele jaren geleden ook al eens in zijn geheel gespeeld, zij het
incidentele keren, dus als ze die in de toekomst nou op tournee nemen, dan wil
ik die missers van vanavond best door de vingers zien.
Setlist: Going up * Stars are stars * Pride * Monkeys * Crocodiles *
Rescue * Villiers Terrace * Pictures on
my wall * All that jazz * Happy death men * Show of strength * With a hip *
Over the wall * It was a pleasure * A promise * The disease * All my colours * (toegift
1) The killing moon * The cutter * (toegift 2) Nothing lasts forever * Lips
like sugar
Meer foto’s !
Geen opmerkingen:
Een reactie posten