Hun debuutsingle “X-Ray” (2005) vond ik ooit goed genoeg om aan te schaffen, net als enkele daaropvolgende singles in het verdere verloop van hun carrière. En toch wilde ik maar niet aan de albums. “Given to the wild” brengt daar verandering in, te goed om te laten passeren. Je kunt aan alles horen dat het warme, gloedvolle “Given to the wild” ambitie ademt, hetgeen in het creatieve proces goed tot uitdrukking is gekomen. Het is de plaat die Coldplay na “A rush of blood to the head” had moeten maken. Wat dat betreft maken The Maccabees de grote sprong voorwaarts, ver weg van wat ik ooit als een variant op The Futureheads en Good Shoes etiketteerde, getuige songs als “Child”, “Forever I’ve known”, “Feel to follow” en “Glimmer” die deel uitmaken van de meest sterke, eerste helft. In 2010 stonden ze al eens (voor het eerst) op Pinkpop. Hopelijk vraagt Jan ze terug.
Carney is een vanuit Los Angeles opererende band vernoemd naar de broers Reeve (zang, gitaar) en Zane Carney (gitaar), gecompleteerd met hun vrienden Aiden Moore en Jon Epcar op resp. bas en gitaar. De invloeden zijn eenvoudig traceerbaar: Jeff Buckley (“Love me chase me”, “Tomorrow’s another day”), Queen (“There she goes”), Led Zeppelin (“Testify”) en The Black Crowes, om er enkele doch belangrijke te noemen. En bijna overal sijpelt wel iets van bluesrock doorheen. Wie bij beluistering van “Mr. Green” het idee krijgt het al eens eerder te hebben gehoord, heeft dan ook gelijk, maar de gretigheid, de frisheid en het charisma dat van het songmateriaal afstraalt en de manier waarop de band ermee aan de haal gaat, doet dat ‘bezwaar’ al gauw verbleken. Reeve eist een natuurlijke hoofdrol op, iets waar zijn parallelle carrière als musicalster vast mee te maken heeft, maar ook zijn broer laat zich niet onbetuigd met krachtig en overtuigend gitaarspel. Reden genoeg om uit te kijken naar volume two.
Een goedmaker want deze LP (geen CD dus, want alleen op vinyl verkrijgbaar, maar je krijgt bij aankoop wel de downloadversie erbij inclusief bonustrack) had ik vorig jaar al aangeschaft doch onterecht vergeten bij mijn luistertips, dus nu alsnog onder de aandacht gebracht. Verdiende aandacht want dit vind ik momenteel de beste band van vaderlandse bodem, uit Rotterdam om precies te zijn. Inspiratie haalt ROR met hun stekelige, hoekige liedjes uit new wave / postpunk bandjes zoals The Cure circa “Three imaginary boys”, Echo & The Bunnymen anno “Crocodiles”, The Fall en stadsgenoten Kiem. Hoogtepunten zijn de single met eenvoudig meezingrefrein “Lalalala”, “Plastic plaster” en “The moon is big”. Binnenkort in Sittard te zien, dus weet wat je te doen staat!
Dit album werd oorspronkelijk gratis weggegeven als download maar nu is er ook een fysieke versie van te verkrijgen, pas nadat vierde plaat “D” het licht zag. Dit is dus White Denims derde album en persoonlijk veruit te prefereren boven het vermoeiende muzikale gefreak en het gebrek aan echte liedjes waar de opvolger zo onder te lijden heeft. “Last days of summer” mag dan ook wel moeilijk nafluitbare nummers bevatten, maar hun lichtvoetigheid en de bedrieglijke ‘laidback’, uit de losse pols sfeer – want er schuilt een uitstekende technische beheersing en creatief vernuft achter – maakt dit album tot een prettige luisterervaring. Als fraai pastelgetinte vlinders fladderen de songs voorbij, luister bijvoorbeeld naar het instrumentale duo “Incaviglia” en “Light light light” of de verkoelende bris van “I’d have it just the way we were”.
De bandnaam doet suggereren dat we een plaat mogen verwachten met bepaald niet fijnbesnaarde klanken, rudimentair, banaal, beetje fout zelfs. Een misvatting want “Ester” is het resultaat van een eclectische muzikale smaak en kennis en verfijnde creativiteit. De band uit Londen is niet voor één gat te vangen. “Strangling good guys” stroomt tussen Lush, Cocteau Twins en My Bloody Valentine, The Raveonettes en Julee Cruise komen samen op “Wish you were red” en “Candy girl”, “Engelhardt’s Arizona” de zegen van Animal Collective mag verdienen, en “Los angered” zou een mogelijk volgende fase van Dum Dum Girls kunnen zijn. Interessante plaat.
The Men. Het klinkt lekker stoer en simpel. En die naam is goed gekozen, want “Leave home” is muziek voor mannen. Bruut, hard en geen gelul. Wel veel geschreeuw. De noiserock van het viertal uit Brooklyn dendert als een opgevoerde bulldozer door het muzikale landschap heen. “L.A.D.O.C.H.” is een log monster uit de stal van Swans, en op “( )” wordt Spacemen 3 (“Revolution”) geciteerd. In “Night landing” wordt een new wave band op de hielen gezeten door een stel schuimbekkende punkers. De textuur van de plaat bevat ook laagjes Big Black, Scratch Acid en Black Flag. Muziek voor en door mannen dus. Stoere mannen.
Welke toekomst ziet The Big Pink voor zichzelf in het verschiet met hun tweede plaat? In ieder geval een ruk naar rechts want “Future this” is beduidend meer popgericht, opgewekter en minder zwaar dan zijn voorganger. Maar je kunt ook doorschieten natuurlijk, en dat is hier aan de hand. De twee songs waar de plaat mee opent ,“Stay gold” en “Hit the ground (Superman)”, zijn duidelijk geënt op “Dominos”, maar blijven minder lang hangen. “Give it up” en “Rubbernecking” hadden voor een boyband geschreven kunnen zijn, en uitgezonderd het gruizige “1313” slaagt de rest van “Future this” er niet in om echt te willen beklijven. Het album heeft zijn momenten, aardig genoeg om een song in eerste instantie het voordeel van de twijfel te geven, doch niets van dien aard dat je het anderen zou durven aanraden. En dat zal vast niet ‘the future’ zijn die TBP voor ogen moet hebben gehad.
Singles
Net als het hierboven besproken Hookworms is Younghusband door NME over het hoofd gezien in hun maar liefst 100 tellende muzikale tips voor 2012. Dan doe ik dat maar want na een eerste, prima single (“Carousel”) laat de band dit keer van zich horen met een opnieuw kwalitatief sterke release. Het betreft een EP met vier nummers, waar The Stone Roses in Strawberry Fields rondwaren (“Tropic of cancer”), The Horrors een stevige hand wordt gegeven in “Reunion message” en we lichtelijk bedwelmd raken dankzij de zweverige, psychedelische popwalmen van “Neon heartbreak”.
De oorspronkelijke 300 stuks tellende uitgave van het debuut van Toy, een 12” op het Heavenly label, is al uitverkocht. Een tweede persing biedt uitkomst, net als de gratis, legale download. Zeker doen, want het kwintet uit Londen maakt indruk met het bijna acht minuten klokkende “Left myself behind”, met de primaire Krautrock kleuren van The Horrors op het canvas aangebracht, toewerkend naar een climax. B-kant “Clock chime” mag er ook wezen, met zijn zo nu en dan aanzwellende S.C.U.M.-achtige synthesizerklanken. Een beloftevolle band.
Eveneens een goedmaker (zie hierboven bij Rats On Rafts) want ook op deze release moet de spotlight worden gevestigd. De zusjes Hannah en Colette Thurlow, want zij zijn 2:54, brachten in 2011 hun niet onaardige debuutsingle uit doch ze wisten me live niet te overtuigen op London Calling. Overtuigen doen ze nu wel met deze 10” EP die vier songs die niet voor elkaar onder doen, al genieten “Wait/awake” en “Got a hold” een lichte voorkeur. Dit is zwoele en verleidelijke indierock – denk in de richting van een alliantie tussen Warpaint, shoegazepop en de broeierige momenten van The Duke Spirit – met bijpassende sensuele zang (dankzij Colette).
Het race circuit van Little Racer bevindt zich in Brooklyn, en achter het stuur zitten drie mannen. Ze zijn op weg naar de kust, zoals de songtitel al aangeeft, hebben er zin in en zo klinkt het liedje ook. Met een jengelend gitaartje dat de richting aangeeft, zorgeloos tuffend naar een bestemming waar lo-fi garagepop met de zilte geur van Beach Boys op ze wacht.
Verse melk, want pas de tweede single, van Theme Park, maar als je de ingrediënten op het pak bekijkt dan is goed te lezen is het hoofdbestanddeel wordt gevormd door een band die al een jaar of twintig niet meer bestaat: Talking Heads. Voor melkverzuring hoeft echter niet te worden gevreesd, want “Milk” smaakt funky, dansbaar en fris. Een imitatie van de neurotische stem van David Byrne blijft wijselijk achterwege.
Voor zover mij bekend is “Teen jamz”, een EP met vijf nummers, het eerste wapenfeit qua fysieke output van deze band uit Brighton, gecentreerd rondom Sam McGarrigle. Qua productie is gekozen voor een lo-fi aanpak, die onder meer tot uitdrukking komt in de taperuis die je aan het begin en einde hoort van de glamrock / indie poprock liedjes met trekjes psychedelica en chillwave. Een aparte mix waarin The Flaming Lips het doen met T-Rex, en Ariel Pink met Mott The Hoople. De stem van Sam klinkt vreemd en vrouwelijk, lichtelijk vervormd denk (en hoop) ik toch. Zolang het intrigerende liedjes oplevert als “Sweetest touch”, vind ik het best.
Deze band heeft zich vernoemd naar de gelijknamige, door Syd Barrett gepende, Pink Floyd song, en net zoals de eigenzinnige artiest dat ooit deed, verkent dit viertal uit Londen liever kronkelige wegen dan gebaande paden. Ik houd ze al een tijd in de gaten, en dat valt niet mee omdat ze onder de radar opereren en slechts sporadisch opduiken. “Spindle”, eigenlijk alweer voorbij eer je er erg in hebt, hoort thuis in een niet gesubsidieerde ‘art punk’ omgeving. Alsof je The Slits twee nummers door elkaar hoort spelen.
Mag ik weer een keer verzoekjes doen?
BeantwoordenVerwijderenNatuurlijk, met één verzoek was ik je al voor. :-) Nog andere wensen?
BeantwoordenVerwijderen