Drie keer is scheepsrecht, zo luidt het gezegde, en dat gaat vanavond op. Want twee keer eerder kreeg ik de kans om Azari & III live te aanschouwen (o.a. op Pukkelpop 2011, maar dat werd om inmiddels bekende reden afgelast), maar pas bij deze derde keer is het raak. En dat ook nog eens ‘gratis’, want met een ticket voor het in de bovenzaal van Paradiso spelende Howler op zak, heb ik vanavond automatisch toegang tot de grote zaal waar Azari & III spelen. De naam staat voor Dinamo Azari en Alphonse Alixander Lanza III, de twee muzikale motoren achter deze band uit Toronto. Ook letterlijk staan ze – Dinamo (zwarte hoodie, bril) en Alphonse (zonnebril, een ska meets Quadrophenia outfit) – op de achtergrond, want de twee flamboyante zangers Cedric Gasaida met zijn tot de grond rijkende hoofdsjaal en Fritz Helder in multicolour broek zijn als blikvangers naar voren geschoven. Een verstandige keuze want enkel de aanblik van Dinamo en Alphonse die de elektronische beats, bliepjes en synthesizerklanken uit hun keyboards, pc’s, ‘drumpads’ en andere apparatuur toveren, is niet erg boeiend. Gelukkig is de muziek dat wel.
De inspiratie voor hun dansopwekkende muziek heeft Azari & III hoorbaar gehaald uit jaren 80 en 90 house. En dat roept soms bepaalde herinneringen op bij iedereen die het bewust heeft meegemaakt en er destijds voor openstond. Niet dat ik zelf zo’n housekenner ben, en dat hoeft ook niet, om te horen uit welk vaatje Azari & III tapt. Dat vaatje delen ze trouwens met Hercules And Love Affair, met wie ze dan ook de meeste overeenkomsten vertonen. In kwaliteit ontlopen ze elkaar niet eens zoveel, al ben ik zelf van mening dat laatstgenoemde toch net de betere nummers heeft. Een song van het kaliber “My house” bijvoorbeeld, van HALA’s tweede album “Blue songs” (2011), en dat ik de band vorig jaar bij toeval – lang verhaal – in een staat van lichte euforie live zag spelen in Leeds, ontbreekt nog in het oeuvre van Azari & III. Maar laat ik niet flauw doen, want de band die een half jaar of wat geleden in de bovenzaal aantrad en nu is gepromoveerd naar de goed gevulde grote zaal, kan zich beroepen op een aantal aanstekelijke tracks. Wat mij betreft springen “Manic” en “Hungry for the power” eruit, maar welk nummer de band ook speelt, het enthousiasme van het swingende en met soulvolle stemmen gezegende zangduo Cedric en Fritz laat niet af.
Met alleen een uitvergroting van de eerlijk gezegd niet echt aansprekende albumhoes als backdrop is de aankleding van de bühne kaal. Het ‘showelement’ moet komen van Cedric en Fritz en die hebben daar weinig meer voor nodig dan min of meer synchrone danspassen – die op instemmend gejuich van het publiek kunnen rekenen – en aansporingen richting toeschouwers. En ja, die liedjes dus, die zoals eerder aangegeven gedrenkt zijn in housemuziek uit vervlogen tijden, maar toch ook voldoende in het heden staan, al is het maar met een paar tenen, om niet te worden gebrandmerkt als louter pastiche of een klakkeloze herhaling van het verleden. Want daar spreekt uit de nummers en de uitvoering ervan toch teveel oprechte liefde voor het genre. Het publiek, voor zover nog niet uitgedanst, kan in ieder geval na afloop met een goed gevoel naar ‘house’ gaan.
Meer foto’s hier!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten