Peace… vrede… willen we dat allemaal niet? “Give peace a chance”, zong John Lennon al in ’69 en het is opmerkelijk dat het nog zolang heeft geduurd voordat een band zich vernoemde naar dit mooie ideaal. En als er toch bands zijn die ze daarmee voor zijn geweest, dan hebben ze geen rol van betekenis gehad. Zo niet deze Peace, vier twintigers uit Birmingham, momenteel de hipste stad in Engeland als het gaat om nieuwe, frisse bandjes. Er is sprake van een heuse scène in ‘B-Town’, zoals de stad tegenwoordig ook wel wordt aangeduid. Dat kan voor een deel worden toegeschreven aan de schrijvende pers – de kenner weet wie in het bijzonder – die graag een handig en makkelijk te identificeren label plakt op een verscheidenheid aan bandjes maar het heeft deels zeker ook te maken met de invloeden die door de opkomende talenten worden gedeeld. Daarbij moet worden gedacht aan psychedelische rock, Madchester, shoegaze en grunge. Die worden niet allemaal tegelijkertijd in de blender gemixt maar er zijn heden ten dage diverse Britse acts actief – niet alleen uit Birmingham afkomstig trouwens – die met combinaties van genoemde stijlen aan de haal zijn gegaan. Peace is daar tot dusverre het meest succesvol in gebleken. Nog niet in Nederland trouwens, al doet de rij, voornamelijk bestaande uit 40- en 50-plussers, die voor de deur van Paradiso staat, eventjes anders vermoeden. Maar die blijken daar te staan ten behoeve van het concert van I Muvrini dat in de grote zaal plaatsvindt. Voor Peace moet ik een verdieping hoger zijn. Ondanks dat het niet is uitverkocht, is het toch redelijk druk in de bovenzaal.
Het debuutalbum “In love” – heel erg hippie in combinatie met de bandnaam – is heet van de naald want pas twee weken geleden uitgekomen. Het wordt nagenoeg in zijn geheel gespeeld waarbij voor de eerste vier nummers zelfs even de albumvolgorde wordt aangehouden. “Higher than the sun”, niet te verwarren met de gelijknamige Primal Scream track, opent het vredesoffensief op overtuigende wijze. Het is niet de eerste keer dat ik Peace zie, want in november jl. stonden ze op precies hetzelfde podium als onderdeel van het London Calling festival. Het verschil met toen en nu, amper een half jaar later, is merkbaar. Het viertal is duidelijk gegroeid, en het optreden is meer in evenwicht. Niet dat het in november slecht was, verre van, maar in het half uur dat ze toen tot hun beschikking hadden, kon de band niet hun volle potentieel tonen zoals in de uitgesponnen finale “1998”. Peace oogt vanavond bovendien een stuk relaxter en ze zijn goedgemutst. Gitarist Doug trekt zijn derde blikje bier open, zanger / gitarist Harry lijkt in een prettige dronk te zitten, en er lijken bekenden in de zaal te zijn met wie over en weer wat lacherig korte observaties worden uitgewisseld.
Peace is op dreef, en ik heb echt het gevoel te kijken naar een band waarop niet te vroeg of te veel de schijnwerpers zijn gezet: ze zijn er namelijk echt klaar voor. De meeste respons is voorbehouden aan “Wraith” en “Bloodshake”, beide met een aanstekelijk Foals-achtig gitaarmotiefje, en single “Follow baby” dat zich voortbeweegt op een ‘baggy beat’. Vrede is soms het gevolg van het aangaan van verbintenissen en ook bij Peace valt te horen welke muzikale invloeden in hun sound de handen ineen hebben geslagen; niet bestudeerd maar volgens een organisch proces. Harry vindt het wel amusant wanneer hij en Doug opeens twee dezelfde gitaren om de nek hebben hangen, maar komt niet op de woorden om de betekenis ervan te duiden. Karma misschien? Wanneer “California daze” tot een einde is gekomen, is dat eigenlijk het sein voor de band om het podium te verlaten, terwijl ze nog niet zijn uitgespeeld. Want ja, de toegift. De jongens vinden het weggaan en weer terugkomen omdat het nou eenmaal zo hoort een beetje flauw, en dus roept Harry het publiek op om net te doen alsof ze zojuist weer de bühne op zijn gelopen nadat het publiek zogenaamd om een ‘encore’ had geroepen. Dat hadden de toeschouwers toch wel gedaan, want na een goed optreden wil men nog een ‘piece of Peace’. Die komt in de gedaante van het al genoemde “1998” dat zich op fascinerende wijze naar een climax toewerkt en met zijn dik acht minuten geen seconde verveelt. Het applaus en gejoel na afloop is dik verdiend, maar de band complimenteren door met twee vingers het vredesteken te gebaren zou net zo toepasselijk zijn geweest.
Setlist: Higher than the sun * Follow baby * Lovesick * Float forever * Toxic * Delicious * Wraith * Bloodshake * California daze * 1998
Meer foto’s hier en een filmpje daar!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten