Januari 2013

CD’s


PEOPLE’S TEMPLE – More for the masses
Tot een week of drie geleden had ik nog nooit van ze gehoord maar een enthousiaste Britse tipgever zette me op het spoor van dit (tweede) album van deze band uit Perry, Michigan die bestaat uit tweemaal twee broers. De loftuitingen zijn terecht want de naar de sekte van Jim Jones vernoemde band maakt garagerock met een snufje psychedelica die even authentiek als geïnspireerd overkomt. “More for the masses” zet de klok resoluut terug naar pakweg de jaren ‘66/’67 en als je niet beter zou weten dan had de plaat een vergeten sixties pareltje kunnen zijn, verschenen in hetzelfde tijdsgewricht toen bands als The Seeds, Jefferson Airplane, Love en The 13th Floor Elevators hun opwachting maakten. En vlak daarbij ook de invloed van The Rolling Stones niet uit. De sound van PT, en zeker ook de gedeelde zang, klinkt vertrouwd maar het talent voor het schrijven van goede, urgente en opwindende liedjes, zoals single “Looter’s game”, titeltrack “More for the masses”, het licht melancholische “Nevermore” en buitenbeentje (want shoegaze-achtige) “Restless” maakt dat ze niet simpelweg als ‘retro’ mogen worden afgedaan. Bovendien verdient “More for the masses” (uit 2012, dus de jaarlijst van 2013 gaat ‘ie niet halen) het om door de massa te worden opgepikt.  

EVERYTHING EVERYTHING – Arc
“Een niet te missen plaat voor liefhebbers van vernuftig in elkaar gestoken, vaak polyritmisch aangelegde songs zoals dat in progrock gemeengoed is, maar die toch de toegankelijkheid hebben van (de betere) popliedjes”, zo oordeelde ik in 2010 lovend over “Man alive”, het debuutalbum van deze uit diverse windstreken van Engeland afkomstige band. Ook strooide ik met termen als ‘verrassend’, ‘ingenieus’ en ‘verfrissend’. Het doet me deugd te kunnen melden dat deze kwalificaties nog niets aan waarde hebben ingeboet en dat de titel van EE’s tweede langspeler, in de betekenis van triomfboog, zodoende de lading dekt. De sound van de band is niet wezenlijk veranderd, hooguit wat rechtlijniger en minder complex, en ook in ‘kale’ liedjes zoals “Undrowned”, “Armourland” en “The peaks” blijft EE fier overeind. Ofschoon het ‘nieuwe’ er in zekere zin van af is, weet de band toch weer met hun progressieve pop fris en verrassend voor de dag te komen. Schaf vooral de uitgebreide editie aan met zes extra nummers want die vallen dankzij o.a. het energieke “No plan” en “Justice” beslist niet in de categorie ‘restant’. 

MAC DEMARCO – 2
Ik weet niet of “2” refereert aan het feit dat dit zijn tweede release is onder zijn naam – eerder verscheen een EP en bracht hij platen uit als Makeout Videotape – maar dat is verder irrelevant. Wel belangrijk om te weten is dat deze 22-jarige Canadees een aangenaam album heeft vervaardigd dat zich onder meer kenmerkt door een opmerkelijk zwabberend gitaargeluid, alsof de klaterende snaren lichtelijk dronken zijn. Tot de bands die me te binnenschieten tijdens het beluisteren van “2” horen Spectrals, Real Estate en (verder terug in de tijd) Jonathan Richman, maar zoals het goede artiesten betaamt klinkt Mac vooral als zichzelf. Vanaf de relaxte hangmatopener “Cooking up something good” neemt Mac de luisteraar mee in een onthaastende ‘flow’ waarin het prettig vertoeven is en die gaandeweg nergens wordt onderbroken. “Baby i’m dreaming”, zingt Mac in het toepasselijk dromerige “Dreaming”. Ik soes, ontspannen languit gelegen, lekker mee.

FROZEN TEENS – Frozen teens
Het schijnt dat elk jaar in de ‘upper Midwest’ van Amerika meerdere mensen overlijden aan de gevolgen van blootstelling aan kou. Dronken tieners verlaten een warme bar, raken op weg naar huis buiten bewustzijn, slapen hun roes uit in de sneeuw en bevriezen. Ziedaar de inspiratiebron voor de naam van het trio uit Minneapolis dat vorig jaar dit (alleen op vinyl verschenen) debuutalbum uitbracht. Een beetje muziekkenner zal bij de combinatie ‘trio’ en ‘Minneapolis’ al snel denken aan het meest bekende drietal dat deze stad voortbracht: Hüsker Dü. En dan hebben we meteen een tweede bron van inspiratie te pakken inzake Frozen Teens. Want net als het vorig jaar wél opgemerkte Milk Music, roept de muziek van FT herinneringen op aan het in alternatieve Amerikaanse gitaarrock gespecialiseerde label SST. Maar ook gedachten aan The Replacements borrelen hier op, garagerock en bij vlagen zelfs de power punk-pop van Green Day. Frozen Teens is dan wel geen band die grenzen verlegt of het genre herdefinieert maar ze hebben wel de kwaliteit in huis om er iets van waarde aan toe te voegen.

Singles


NOVELLA – Mary’s gun
Sophy Hollington, Suki Sou en Hollie Warren, de drie jongedames uit Londen die samen als Novella door het leven gaan, behoren wat mij betreft tot een van de meest interessante Britse nieuwkomers. Dat is niet in de laatste plaats te danken aan de stijgende lijn die hun weliswaar nog bescheiden output – één EP en twee singles, waaronder deze – in muzikale groei vertoont. Shoegaze is een niet te missen bestanddeel en qua spectrum is er zeker verwantschap met bands als The Horrors, Toy en S.C.U.M. Sterker nog: op hun eerste single “The things you do” zat Melissa Rigby van laatstgenoemde band achter de drums en “Mary’s gun” werd mede opgenomen met hulp van Horrors gitarist Joshua Hayward. “Look it the eye”, dat rustig van start gaat maar heftig eindigt, is te goed om als B-kant door het leven te gaan.  

JAGWAR MA – Come save me
Uitstekende debuutsingle van een Australisch duo – Jono Ma en Gabriel Winterfield – die met recht het etiket ‘beloftevol’ verdienen. “Come save me” begint als een kruising tussen The Beach Boys, The Spencer Davis Group’s “Gimme some lovin” en The Stone Roses, en in de laatste minuut vloeit het op natuurlijke wijze over in een 90s house track. Op de dubachtige B-kant “What love” kunnen we nog even verder dansen.

PEACE – Wraith
Na de al snel uitverkocht geraakte “Delicious EP” is “Wraith” de volgende stap in de goede richting – op picture disc! – die Birmingham viertal Peace zet op weg naar wereldvrede. “Wraith” kleurt in dezelfde richting als Foals en heeft een dansbare Friendly Fires groove. Lekker!

WILLY MOON – Yeah yeah
De 21-jarige Nieuw-Zeelander zag deze single opgepikt worden door Apple die het gebruikte voor een iPod commercial; een lucratieve buitenkans voor een beginnend artiest. Een hiphopbeat, blazers die tot uitbarsting komen en de rock/soul stem van Willy die de luisteraar aanspoort tot “Move to the sound of the beat”. Die jongen komt er wel.

DISCLOSURE – Latch
De Britse gebroeders Lawrence, beide begintwintigers, doen het in eigen land goed – “Latch” bereikte er de top 20 – en ook buiten Groot-Brittanië beginnen ze naam te maken. Het leverde ze vorig jaar uitnodigingen op voor o.a. Lowlands en Pukkelpop maar die werden te elfder ure gecanceld. Op laatstgenoemde hield het publiek er tenminste nog een DJ set van één van de broers aan over. “Latch” is een gelikte exercitie in dubstep met een soulvolle bijdrage van gastzanger Sam Smith, toegesneden op een romantische avond bij kaarslicht.

HAIM – Don’t save me
“Don’t save me” zingen de drie gezusters Haim, en gelijk hebben ze, want dit beloftevolle trio kan het zonder hulp van buitenaf prima redden. De jongedames groeiden op luisterend naar een mengeling van folkrock, Fleetwood Mac en Americana, en dat vertaalt zich op deze radiovriendelijke single die net zo zelfverzekerd overkomt als de meiden zelf, zoals ik tijdens hun eerste Nederlandse optreden in november jl. mocht constateren. Een ideale support act voor het al genoemde en uit de as (en voor de kas) herrezen Fleetwood Mac dat dit jaar weer op de planken gaat staan.  

SAUNA YOUTH – False Jesii Pt. II
Het debuutalbum van Sauna Youth uit Brighton vond ik in mijn eindejaarlijst van 2012 een lovenswaardige zevende plek waard, dus nieuw materiaal is iets om naar uit te kijken. Al vroeg in dit nieuwe kalenderjaar komt de band daar aan tegemoet met een stijlbreuk plegende cover van Pissed Jeans die jammer genoeg niet het niveau van de LP haalt. Waarom niet gekozen voor de betere B-kant – van eigen hand – “Oh Joel” die met zijn Ramones-achtige punk beter aansluit bij datgene waar SY goed in is?