Eén van mijn favoriete albums in 2011 was “New brigade”, het debuutalbum van het uit Kopenhagen afkomstige Iceage: een overrompelende plaat en een frisse wind in het punkgenre, dankzij de post-punk ambities en compromisloze aanpak. Om diverse redenen lukte het mij vorig jaar maar niet om een concert van de band bij te wonen, toen Iceage een keer of drie – als ik goed heb geteld – Nederland aandeed, met tussenpozen van een aantal maanden. Met een kersvers tweede album getiteld “You’re nothing” zijn ze terug in het land, en wel – waar anders, zou ik bijna zeggen – in het zich binnen korte tijd als punk- en garagerock ‘hot spot’ gemanifesteerde Area51 te Eindhoven, dat overigens voornamelijk de functie heeft van skateboardhal. Omdat het concert plaatsvindt op een avond wanneer ik normaal gesproken werkzaam ben, mis ik vanwege werk en heenreis twee van de maar liefst drie support acts. Normaal gesproken ben ik daar niet rouwig om, want slechts zelden kunnen voorprogramma’s me bekoren, maar na New Bleeders te hebben gezien, begin ik me af te vragen of ik aan de twee voorafgaande acts wellicht iets goeds heb gemist. Want ‘goed’ is een kwalificatie die beslist van toepassing is op de vijf mannen uit Sint-Niklaas (België). Ik kende de naam van de band noch hun muziek niet dus New Bleeders is in alle opzichten een aangename verrassing. Ik begrijp van hun website dat de band onder de naam Vegas! in 2009 op de affiche van Pukkelpop prijkte maar voor zover ik heb kunnen nagaan is ze dat onder hun nieuwe naam nog niet gelukt. Hopelijk brengt Chokri daar snel verandering in.
Het kwintet – verwarrend genoeg een viertal volgens de al genoemde website, dus één lid is vanavond ‘te gast’ – maakt op Amerikaanse leest geschoeide alternatieve post-hardcore / noise rock. Twee namen die me al gauw te binnenschieten zijn The Jesus Lizard en Liars dus in die hoek moet worden gezocht. De ritmesectie is dwingend, de dubbele gitaren zorgen van meet af aan voor aandacht trekkende lagen en de vocalist, die tevens een klein soort keyboard bedient dat Theremin-achtige geluiden produceert, zingt met overtuiging. De amper een half uur durende set biedt de nodige variatie waaruit blijkt dat New Bleeders niet eenkennig zijn in hun stijl van muziek. De afwisseling houdt het optreden spannend en het publiek bij de les, van begin tot einde. Er valt dus geen misser te noteren, maar als ik dan toch een paar hoogtepunten mag noemen, dan geldt dat voor “Ox blood”, “Double amputee” en “Crimson tides”. Tijdens het laatste nummer baant de zanger zich snel een weg door het publiek, beklimt de bar om daar verder te zingen, om uiteindelijk naast mij op de grond liggend – voor alle duidelijkheid: ik sta zelf rechtop – de laatste kreten uit zich te persen. New Bleeders: bloody good!
Een kleine dertig minuten later is het podium in gereedheid gebracht voor Iceage. Zou ik de bandleden op voorhand niet al vaker hebben gezien op foto’s in tijdschriften en via filmpjes op internet, dan had ik ze vanavond hoogstwaarschijnlijk met moeite kunnen aanwijzen. De ruwe, felle en snelle muziek van Iceage roept bij mij een bepaald beeld op van het uiterlijk van de makers, en het is verrassend wanneer dat niet met de realiteit blijkt te stroken. Gitarist Johan Surrballe Wieth en bassist Jakob Tvilling Pless zien eruit als keurige jongens, wars van enige punkattitude en onopvallend, bijna netjes, gekleed. Tijdens het optreden zijn ze niet te betrappen op wilde capriolen of stoere poses. Ook drummer Dan Kjær Nielsen doet gewoon zijn ding. Alle focus ligt daardoor op zanger Elias Bender Rønnenfelt maar die geeft daar dan ook alle aanleiding toe. Het eerste dat opvalt is dat hij klein van stuk is, en in combinatie met zijn tienerachtige voorkomen – afijn, hij is een begintwintiger – zou hij zo voor een zestienjarige kunnen doorgaan. Meer Teenage dan Iceage dus. Elias heeft de pest aan alles en iedereen, dat is wat zijn misprijzende, bijna manische, starende blik ons moet duidelijk maken. Het ligt er zo dik bovenop dat ik het aanvankelijk voor een puberale pose aanzie, maar als dat zo is, dan weet Elias dat goed vol te houden. Pal vooraan staat een fan die regelmatig de aandacht van Elias probeert te trekken en hem een aantal malen vastpakt. De zanger moet er echter niets van hebben. Geen lachje, geen handje schudden of een blijk van dankbaarheid valt de fan ten deel, wel dezelfde vernietigende blik die Elias ook de rest van het publiek ‘gunt’. Mocht de vraag zich opdringen waar de titel van het nieuwe Iceage album op slaat, dan is de blik van Elias het ondubbelzinnige antwoord. Wij zijn niks, en met de nodige zelfhaat, schaart de zanger zichzelf daar misschien ook wel onder. De performance van de zanger is in ieder geval intens en onstuimig, en daarmee een visuele vertaling van de muziek.
De setlist concentreert zich met name op het nieuwe album. Elias kondigt nummers aan, en ook niet meer dan dat trouwens, maar het is niet altijd te verstaan. “Everything drifts” en “Morals” herken ik zonder meer, terwijl bij “It might hit first”, niet heel toepasselijk, pas later een belletje gaat rinkelen. Een aantal songs lijken me nieuw te zijn, want ze komen mij niet bekend voor. Ze wijken in ieder geval niet af van het stramien en doen aan felheid en kwaliteit niet onder voor de rest. Elias gespt voor het eerste nummer een gitaar om, maar daar eenmaal van verlost, lijkt hij meer in zijn element te zijn, en komt het optreden echt tot leven. Hij rolt het snoer van de microfoon om zijn nek, houdt even de handen voor het gezicht en kijkt vervolgens weer met die dodelijke staar het zaaltje in: “You’re nothing”. Het is eigenlijk niet meer dan logisch dan dat het concert daarmee wordt afgesloten. Meteen nadat het nummer “You’re nothing” is beëindigd, houdt Iceage het voor gezien, en van de ene op de andere seconde gaan de lampen aan, start de DJ een plaatje op en beginnen de bandleden met opruimen. Er is nog niet eens tijd om te roepen om een toegift maar dat had toch geen nut gehad. Aangezien de backstage-ruimte zich in een ander gebouwdeel bevindt, moet Elias zich eerst een weg door het publiek banen, en dat doet hij, met het gezicht nog steeds op standje ‘krijg toch allemaal de klere’, zonder iemand een blik waardig te keuren. Hij schampt tegen me aan en negeert me daarbij ijskoud. Maar met een band die Iceage heet, valt zoiets te verwachten, en gegeven het (even korte als) krachtige optreden kan ik er niet mee zitten. Dat het nog maar lang mag vriezen in Kopenhagen.
Meer foto’s
hier!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten