A place to bury strangers. Waar zou je zoiets normaal gesproken doen? In het centrum van een stad of toch op een meer afgelegen plek? Zeer waarschijnlijk het laatste. Dat komt dan goed uit. Want van de Muziekgieterij in Maastricht kun je een hoop zeggen, maar niet dat het centraal gelegen is. Toen ik een aantal weken geleden tot mijn even grote verbazing als aangename verrassing las dat A Place To Bury Strangers naar Maastricht zou komen, had ik me meteen voorgenomen ernaartoe te gaan. Kompaan commando Billy had er ook wel oren naar. Nu even nog uitzoeken waar die Muziekgieterij gelegen was. Volgens een gemeenschappelijke vriend was het vanaf het station goed te belopen. Dat bleek een misvatting. Want ANWB routeplanner kwam uit op een ‘wandeling’ van afgerond 36 minuten. En daar hadden we niet zo’n trek in. Met de bus dan maar, want vanaf de halte waar we moesten uitstappen, zou het dan nog slechts 9 minuten lopen zijn. Dan moet je wel weten welke kant je dient op te lopen natuurlijk. Helaas hadden we ons op dat punt wat minder goed voorbereid. Dan maar even vragen aan twee voorbijfietsende jongedames. “Bankastraat? Nooit van gehoord…” Gelukkig doet de naam Muziekgieterij wel een belletje rinkelen. “Daar doen ze toch van die muziekdingen en zo? Ben ik wel eens geweest.” Gelukkig waren we niet op zoek naar de Azijnfabriek, anders zou je zo maar naar een industrieterrein kunnen worden verwezen. Na een wandeling van toch iets meer dan 9 minuten herkent commando Billy een gebouw van een foto op de website van de Muziekgieterij. Als we naderbij komen, horen we muziek. Bij de ingang staat een caravan die dienst doet als kassa en even later zijn we een polsbandje rijker. Grappig, zoiets krijgen we normaal gesproken alleen op festivals. Eenmaal binnen is het een leuk weerzien met diverse vrienden en bekenden. Oftewel: a place to meet friends.
Voorprogramma Eins, Zwei, Orchestra laten we voor wat het is. Bijkletsen onder het genot van een alcoholische versnapering geniet de voorkeur. Opeens schiet een mij bekende figuur voorbij. Het is Oliver Ackermann, zanger/gitarist van A Place To Bury Strangers. Hij is net te snel om hem nog even te complimenteren met een simpele, omhoog gestoken duim. Er wacht een soundcheck die gelukkig redelijk snel wordt afgehandeld. Een kleine twintig minuten later dan aangekondigd wordt het zaallicht gedempt. Op het podium blijft het redelijk donker. Het meeste licht is afkomstig van de fragmentarische filmpjes die op een doek achter de band worden geprojecteerd. Het verschaft het concert een visuele meerwaarde. Niet dat het nodig is, want APTBS heeft een reputatie waar te maken op auditief gebied. Waarmee bedoeld wordt: knetterharde gitaarterreur. Gelukkig ben ik voorbereid want dit is de vierde keer dat ik de band live meemaak. De oordoppen zijn dan ook meegenomen…
Zo extreem hard als tijdens mijn eerste APTBS concert – de bovenzaal van Paradiso, mei 2008, hier te lezen in verminkte versie ‘dankzij’ weblog.nl – wordt het (gelukkig) niet, en dus, gekoppeld aan het feit dat ik uit voorzorg achterin de zaal sta, kunnen de oorbeschermers met enige voorzichtigheid uit hun tijdelijke onderkomen worden gehaald. Voor me zie ik echter nog diverse mensen die het er liever niet op wagen. Het heeft iets onmiskenbaars cool, stoer en rock’n’roll over zich om te worden betiteld als ‘the loudest band in New York’, maar als de reputatie van APTBS alleen maar gestoeld zou zijn op lawaai maken, dan waren ze niet meer dan een ‘novelty act’. En het publiek zou het kunstje dan snel genoeg gezien en vooral gehoord hebben. Gelukkig beseft de band dat zelf ook. Want net zoals hun twee belangrijkste invloeden – My Bloody Valentine en The Jesus And Mary Chain – dat voor hun deden, gebruikt APTBS de uit Ackermanns gitaar – via en met dank aan zijn zelfgemaakte / aangepaste pedaaleffecten – voort spuwende en ruimte vullende ‘noise’ als een extra instrument dat elk nummer van een eigen nieuwe dimensie voorziet.
De zang golft door de geluidsmuur heen, met hier en daar herkenbare tekstflarden. Bassist Dion en drummer Jay zorgen voor de ritmische basis maar de aandacht ligt vooral op Ackermann die met zijn gitaar zwiept en zwaait, omhoog de lucht in houdt en flink laat razen. Zeker wanneer dat gepaard gaat met een flikkerende stroboscoop, levert dat fascinerende beelden op. De apotheose wordt gevormd door een lang uitgesponnen nummer, waarin Ackermann alle gelegenheid krijgt om zijn gitaar te geselen. Na een dik uur kunnen alle oordoppen terug in de zak, want ‘een toegift’, zo verzeker ik mijn buurman, ‘geven ze normaal gesproken niet’. Maar dit is geen normale avond, want de band komt terug om nog een nummer te spelen. Buiten de zaal zie ik – net als voorafgaande aan het concert – een mij bekend iemand voorbijsnellen. Het is Oliver Ackermann en ditmaal lukt het me wel hem aan te spreken, sterker nog, me even backstage in te lullen voor een kort praatje en een foto. “Awesome!” zegt hij in een opvallend jolige bui als ik hem het resultaat laat zien, en tevens een prima ‘in één woord’ samenvatting van het concert. Onze in onverminderd marstempo ingezette voettocht naar het station – gelukkig nog net op tijd voor de laatste trein – mag dan een stuk minder ‘awesome’ zijn, maar soms moet je wat over hebben, zoals een goede conditie, om in ‘the place to be’ te zijn geweest.
Meer foto’s hier!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten