New Order - Brussel : Ancienne Belgique (AB) : maandag 17 oktober 2011

Of ik wist dat New Order in Brussel een optreden zou gaan geven, vroeg mijn collega / secretaresse blogparty mij in september jongstleden. Dat was een zeer verrassend nieuwtje voor me. Ik checkte de website van AB, en daar stond het inderdaad zwart op wit. Opmerkelijk, want ik meende dat New Order sinds een jaar of vier was opgeheven, ook al lopen de meningen tussen Bernard Sumner en Stephen Morris enerzijds en Peter Hook anderzijds op dat punt sterk uiteen. Hoe dan ook, New Order was weer even actief, al was het slechts voor een tweetal optredens. De kortstondige reünie vond plaats uit financiële overwegingen, maar in dit geval niet om de zakken van de band zelf te spekken, maar die van de bevriende Amerikaanse filmmaker Michael Shamberg. De Amerikaan is namelijk ernstig ziek en de inkomsten van het concert, net als dat van een dag later in Parijs plaats te vinden optreden, zijn bedoeld om diens medische kosten te betalen. De vriendschap tussen New Order en Shamberg dateert van 1981, toen de band voor het eerst New York aandeed. De regisseur filmde dat jaar de groep tijdens een concert in het Ukrainian National Home en het resultaat werd officieel uitgebracht, eerst op videocassette onder de titel “Taras Shevchenko”, en sinds 2001 te vinden op DVD (“316”). In het verdere verloop van de carrière van New Order bleef Shamberg bij de band betrokken als producer of regisseur van hun videoclips. 

Op de dag van de voorverkoop zit ik om 10.00 u startklaar achter een pc met een credit card. De eerste inlogpoging mislukt, de tweede idem dito maar bij de derde keer is het raak. Ik vul mijn gegevens in en hoef alleen nog maar de betaling te regelen. Ik kan nog net een juichkreet onderdrukken, totdat ik besef dat ik mijn cardreader niet bij de hand heb. Nadat ik hardop op mezelf heb zitten te vloeken, klamp ik koortsachtig mensen in het gebouw aan met de vraag of ze het benodigde kleinood bij zich hebben. Bij de derde persoon is het gelukkig al raak en zo kan ik alsnog de transactie voltooien. Een dikke maand later rijden commando Billy en ik naar Brussel, waar we vlakbij onze bestemming ons toch weer verrijden – ditmaal een tunnel te veel – zodat we opnieuw de ‘in één keer goed’ score niet behalen. Na een bezoek aan achtereenvolgens een geldautomaat die het kleurrijke slachtoffer is geworden van een verfbom – twee dagen eerder vond in Brussel een grote betoging plaats tegen ‘de dictatuur van de financiële machten’ – en een Subway filiaal met zo ongeveer de langzaamste medewerker van het complete bedrijf, staan we met een kriekje in de hand in de uitverkochte AB. Bij de merchandisestand bestaat het aanbod uit slechts één en niet eens bijzonder ogend model T-shirt dat niet voor de bijzondere optredens van vandaag en morgen lijkt te zijn gemaakt.

Er is geen voorprogramma maar een DJ die niet met naam is genoemd. De aldus onbekende man, redelijk verscholen aan een zijkant van het podium, draait gedurende een half uur dance waarbij opvallend vaak Kraftwerk de revue passeert. Daarna volgt een korte filmvertoning die ingaat op werk van Shamberg. We zien onder meer een stukje van de al eerder genoemde “Taras Shevchenko” concertopname en fragmenten uit artistiek bedoelde films zoals lange, ononderbroken shots waarin weinig tot niets gebeurt. Ze voldoen helemaal aan het clichébeeld dat bestaat over kunstzinnige, experimentele filmprojecten. Commando Billy gaat al gauw liever even een sigaretje roken ondanks mijn verzekering dat zich zo meteen een functionele naaktscène aandient. Die er natuurlijk niet van komt… J. Hoe dan ook, van harte beterschap voor Shamberg en dat de benefietconcerten maar voldoende moge opbrengen, maar diens artistieke uitingen zijn niet aan mij besteed.

Het is handig dat op de AB website op de dag van het concert het tijdschema (begin- en eindtijden van optredens) bekend wordt gemaakt want zodoende weten we dat New Order anderhalf uur heeft uitgetrokken voor deze eerste van twee reünieconcerten. Net als een maand geleden, bij The Specials, is ook hier de term reünie van relatieve aard. Waar bij The Specials in de persoon van Jerry Dammers een belangrijke absentie viel te noteren, geldt dat bij New Order voor Peter Hook. Zijn plek is ingenomen door ene Tom Chapman die weliswaar diens karakteristieke basspel weet te dupliceren, maar niet diens ‘stage presence’ heeft. Hij staat dan ook wat meer op de achtergrond. Wat deze hereniging dan weer wel extra bijzonder maakt, is de terugkeer van toetsenist Gillian Gilbert, die in 2001 de band verliet terugtrok om zich te wijden aan de zorg voor haar twee dochters, van wie er een ernstig ziek is. Diverse toeschouwers roepen incidenteel haar naam bij wijze van blijdschap of enthousiasme, en dat ontlokt bij Gillian een verlegen glimlach. Daar blijft het bij, want het meest introverte bandlid doet verder niets anders dan onbeweeglijk haar partijen spelen, naar het keyboard turen en zo nu en dan een blik werpen op het publiek. Ze is de stille kracht van het gezelschap, wat nu des te meer opvalt omdat ze is opgesteld op de plek waar normaal gesproken de meer uitbundige, stoer met zijn ronkende bas in de weer zijnde Peter Hook stond. Gitarist Phil Cunningham is er sinds 2005 bij, en maakt samen met Bernard Sumner deel uit van de band Bad Lieutenant. Met de geconcentreerd drummende Stephen Morris op de achtergrond, is het Bernard die, uiteraard als zanger zijnde, de meeste aandacht trekt.

Nadat het instrumentale “Elegia” als introductie heeft gediend, gaat de band van start met single “Crystal”, het enige nummer dat van album “Get ready” wordt gespeeld. Niet dat ik daar rouwig om ben trouwens. Omdat er geen nieuw materiaal valt te promoten en met de wetenschap waar het publiek voor is gekomen, heeft de band een setlist samengesteld die zich leest als een ‘best of’, bestaande uit voornamelijk singles die de band door de jaren heen (1981-2005) uitbracht. Oudje “Ceremony”, dat geschreven werd toen Joy Division nog bestond, zorgt voor een golf van opwinding onder de aanwezigen, die we gezien hun leeftijd, ook geldend voor de band zelf trouwens, mogen aanduiden als ‘old order’. Het is opmerkelijk dat New Order ervoor gekozen heeft om alleen in Brussel en Parijs op te treden, en niet in hun thuisland. Dat neemt niet weg dat diverse Britten, waarvan sommige al aardig in de olie zijn (maar niet hinderlijk), de weg naar de AB hebben weten te vinden.

Voor een band die al vijf jaar niet meer heeft opgetreden, maakt New Order een fitte indruk, aangespoord door toeschouwers die elke ‘golden oldie’ spontaan in woord en gebaar begroeten. Bernard maakt grapjes en is goedgeluimd, zichtbaar blij om weer in het spotlicht te staan voor een schare welwillende fans. “1963!” schreeuwt er iemand, maar Bernard ontmoedigt hem meteen door te zeggen dat het nummer niet, zelfs nooit meer gespeeld wordt. Om enige tijd later met een grijns te melden: “Contrary to what I said earlier…”, ter aankondiging van “1963”. Een beetje dollen met de fans, Bernard heeft er wel schik in. Zoals gezegd komen vele hits voorbij, en de grootste c.q. meest bekende zitten in de tweede helft van het concert. “True faith”, “The perfect kiss”, “Temptation” en het uiteraard voor de toegift bewaarde “Blue Monday” kunnen rekenen op de grootste bijval en dansuitingen van zowel de krakkemikkige als de soepele soort. Ik kan zelf ook niet stilstaan. Naast me swingt een dikke man zich helemaal in het zweet. Zijn T-shirt is drijfnat. Als onverwachte traktatie sluit New Order af met de Joy Division klassieker “Love will tear us apart” dat ondanks de droefgeestige tekst wordt gebracht alsof het om het meest levenslustige lied ooit gaat. De zaal reageert overeenkomstig, want uit zijn dak. Dan neemt de band afscheid op deze zowel blauwe als gouwe ouwe maandag. Hopelijk tot ziens…

Setlist: Elegia (intro) * Crystal * Regret * Ceremony * Age of consent * Love vigilantes * Krafty * 1963 * Bizarre love triangle * True faith * 586 * The perfect kiss * Temptation * (toegift) Blue Monday * Love will tear us apart

Meer foto’s hier!