September 2011

CD’s

S.C.U.M. – Again into eyes

Met “Again into eyes” stapt het gitaarloze S.C.U.M. definitief uit de schaduw van ‘grote broer’ The Horrors, met wie de band vrijwel altijd wordt vergeleken: ze zijn afkomstig uit dezelfde (Londense) muziekscène,  besmet door gelijksoortige invloeden (art rock, post punk, dark wave, psychedelica), en bassist Huw Webb is de jongere broer van Horrors basspeler Rhys. Single “Amber hands” vormt het hoogtepunt, met “Whitechapel” als overtuigende tweede. Net als in het uit hetzelfde hout gesneden “Faith untolds” en “Days untrue” worden ze gekenmerkt door wervelende synthesizerklanken en de omineuze stem van Thomas Cohen. In “Summon the sound” is de donkere mystiek terug te horen van debuutsingle “Visions arise”, “Sentinel bloom” herinnert aan shoegaze, de plechtige kant van Joy Division dringt zich op in “Cast into seasons” en “Reqiuem” valt te classificeren als een ambient soundtrack. Een veelbelovend debuut.

KASABIAN – Velociraptor!

Kasabian heeft zich in de loop der jaren ontwikkeld tot een van de beste Britse (indie) bands, behorend tot de top. Serge Pizzorno heeft zich doen gelden als een talentvolle songschrijver, verantwoordelijk voor een overtuigende reeks aan singles sinds 2003. Op albumniveau toont hij zijn veelzijdigheid, deze keer switchend van electropop (“I hear voices”) naar The Beatles (“La fee verte”) en van dance rock / big beat (“Switchblade smiles”) naar klassieke 60s pop met een western tintje (“Let’s roll like we used to”). Ook cool / de moeite waard: “Re-wired”, “Days are forgotten” en de titeltrack, die een goed tegenwicht bieden voor mindere tracks als “Goodbye kiss” en “Man of simple pleasures”. Al met al scoort Kasabian (wederom) een dikke voldoende.

THE RAPTURE – In the grace of your love

Vijf jaar na “Pieces of the people we love” is The Rapture terug, met een bandlid minder (bassist Matty Safer), persoonlijk leed achter de kiezen, en de punkfunk revival lang en breed voorbij, net als het moment waarop de band een doorbraak had kunnen forceren. Het had een voedingsbodem kunnen zijn voor een sombere, eenzijdige en achterhaalde plaat, maar “In the grace of your love” is in grote lijnen fris en positief van toon, dansgericht en gevarieerd. “Miss you” is lekker poppy met glamrock drums, Talking Heads komen om de hoek kijken in “Can you find a way”, “Blue bird” is een geval van artrock, albumpiek “How deep is your love” gaat voor house en de titelsong is sensueel funky. Een nieuwe “House of jealous lovers” mag er dan niet tussen zitten, maar de band – terug op het DFA label – is nog steeds levensvatbaar.

THE DUKE SPIRIT – Bruiser

Goed om te weten dat ze er nog zijn, ook al laten ze niet zo heel vaak van zich horen. Hun derde album zit in hetzelfde muzikale vaarwater als voorgangers “Cuts across the land” (2005) en “Neptune” (2008), met hier en daar een verschuiving richting rustiger, balladeachtig materiaal. Dus ja, meer van hetzelfde eigenlijk, maar wel weer goed gedaan met als vertrouwde rode draad het instant herkenbare, lichthese, even stoere als sexy stemgeluid van Leila Moss. Ter indicatie, je hoort flarden van The Kills, Queens Of The Stone Age en Black Rebel Motorcycle Club, maar de band heeft inmiddels een zodanig eigen indierock signatuur ontwikkelt, dat ze vooral als zichzelf klinkt. Aan toffe songs geen gebrek, zoals single “Everybody’s under your spell” (een singles jaarlijst waardig), “Cherry tree”, “Surrender”, “Procession” en “Northbound”.

Met terugwerkende kracht

POP WILL EAT ITSELF – Now for a feast

Bij een breder publiek zal PWEI misschien beter bekend zijn als een indierock band met rap-, hiphop- en industrialinvloeden, maar mijn eerste kennismaking met het (toen nog) viertal uit Stourbridge stamt uit de tijd toen ze nog charmant rammelende, van simpele en niet van humor gespeende teksten voorziene punkpop liedjes maakten (à la Buzzcocks) die zelden langer dan twee minuten per stuk duurden. “Now for a feast” bevat louter materiaal uit de ‘grebo’ periode ’86-’87 zoals de destijds door mij grijsgedraaide “Poppiecock” EP (een bundeling van hun eerste twee singles, samen goed voor tien songs!) met o.a. “Black country chainstore massacree” en “There’s a psychopath in my soup”. Interessant is dat er zelfs terug wordt gegaan naar het pre-PWEI tijdperk, toen ze nog Wild And Wandering heetten en anonieme gothic pop maakten. Geeft niks, want die andere 25 tracks zijn allemaal een lust, nee: een ‘feast’ voor mijn oren! 

Singles

THE VACCINES – Norgaard

Met een duur van anderhalve minuut is het nummer gedaan voordat je er erg in hebt. Maar het gezegde ‘Haastige spoed is zelden goed’ gaat hier niet op, want “Norgaard” is net als zijn iets snellere broeder “Wreckin’ bar (ra ra ra)” een kort maar hevig indiepunk precisiebommetje.

MILES KANE – Come closer EP

“Come closer” werd al eens eerder uitgebracht, maar blijkbaar vond de platenmaatschappij dat het niet voldoende aandacht had verdiend. Een tweede poging dus, en dan maar meteen als een (7”) EP met drie andere nummers. “Do I want you?” is in de stijl van The Last Shadow Puppets, aardig doch niet opmerkelijk. Dat zijn de twee songs op de B-kant wel, te weten de psychedelische garagerockers “Kaka boom” en “The responsible” (een Jacques Dutronc cover), ideaal voor een stel sixties go go danseressen. 

SPECTRALS – Extended play

Indien “Extended play” dit jaar zou zijn verschenen, had het mijn jaarlijst gehaald. En stiekem alleen al vanwege “I ran with love but couldn’t keep up”, een melancholisch pareltje dat me telkens weet te raken. Deze EP is echter al een klein jaar oud, maar ik wil het toch in de schijnwerpers zetten, als voorproefje van het debuutalbum. De combinatie doo wop, The Smiths en surfrock klinkt op papier misschien als een mismatch, maar Spectrals weet er iets mooi droevigs van te maken. Aanrader!