The Specials - Brussel : Ancienne Belgique : woensdag 28 september 2011

Het zal je maar gebeuren. In slaap gevallen tijdens een concert. En nou zijn er vast wel concerten te bedenken tijdens welke dat kan voorkomen, maar toch niet bij The Specials. De feestvreugde die de band teweegbrengt, de uitbundige sfeer die bijna tastbaar aanwezig is in de uitverkochte Ancienne Belgique (AB) zaal te Brussel: het zijn allesbehalve slaapverwekkende taferelen. Maar goed, het overkomt toch iemand. We zitten ergens op driekwart van het optreden wanneer bandleden Terry Hall en Neville Staples in de gaten krijgen dat er iemand op het balkon zit te pitten. “Wake him up!” roepen ze geamuseerd zijn buren toe, onder luid gelach en gejoel van het publiek. Ach ja, wie weet was het wel zo iemand die The Specials zo raak wisten neer te zetten in “Stereotype” en “Man at C&A.” Een kleurloze Europarlementariër die de hele dag in zijn grijze pak oeverloos heeft zitten te vergaderen over eurocrisis gerelateerde kwesties en vuistdikke, dodelijk saaie dossiers heeft doorgenomen met betrekking tot de landbouwpolitiek in Slovenië. Of het was iemand die lijdt aan narcolepsie. Hoe dan ook, het moeten wel heel bijzondere omstandigheden zijn geweest om in slaap te vallen, maar The Specials gaven daar zelf geen enkele aanleiding toe.

We – commando Billy, ik en 1798 anderen, 1800 is althans de maximumcapaciteit van de AB – zijn vanavond aanwezig om een reünieconcert van The Specials bij te wonen, deel uitmakend van een tournee door Europa, die later zal worden gecontinueerd in Amerika. Reünie is overigens een relatief begrip want Jerry Dammers – toetsenist, medeoprichter, songschrijver, kortom niet de minste – is niet van de partij. Wel gevraagd overigens, maar om onbekende reden heeft hij voor de eer bedankt. Zonde, want dit is toch ook zijn feestje. Tegelijkertijd gebiedt de eerlijkheid te zeggen dat hij tussen en vanwege het feestgedruis niet echt wordt gemist. Zijn vervanger, wie het ook moge zijn, speelt de orgelpartijen van Jerry in ieder geval naadloos bij de rest aansluitend in. De ‘we hebben er zin in’ houding van de heren Specials straalt over op het publiek en vice versa. Alleen Terry Hall kijkt met de blik van een man die liever ergens anders was, bijvoorbeeld thuis op de bank, maar dat mag eigenlijk niet als een verrassing komen. Terry is nou eenmaal geen lachebekje, nooit geweest ook. Op zijn manier doet hij wel degelijk mee, en wie goed oplet, ziet af en toe zijn mondhoeken omhoog krullen bij de aanblik van de taferelen die zich voor het podium afspelen.

Ofschoon The Specials zeven studioalbums op hun naam hebben staan, wordt alleen rijkelijk geput uit het eerste invloedrijke tweetal (“Specials” – 1979 en “More Specials” – 1980), toen de band in de ultieme bezetting actief was. Daar staan immers ook hun meest bekende nummers op die als klassiekers mogen worden aangemerkt: “Gangsters”, “Rat race”, “A message to you Rudy” en het met luid gejuich onthaalde “Too much too young”. Maar dit is geen concert waar het publiek alleen staat te wachten op de ‘hits’ of dat te lijden heeft onder momenten dat de boel indommelt. Zo sta ik zelf erg te genieten en mee te zingen met de relatief minder bekende songs “Friday night, Saturday morning”, “Stereotype” en “Man at C&A” die elkaar als een hattrick opvolgen. Het is echter ronduit merkwaardig dat in de 22 (!) songs tellende setlist nou net het nummer ontbreekt waar deze reünietournee zijn naam aan te danken heeft: “Ghost town”. Het is nota bene één van hun meest bekende liedjes en ook de commercieel meest succesvolle, want in 1981 een nummer één hit in Engeland. Naar de reden van het weglaten blijft het slechts gissen, jammer is het wel. Ook opvallend, al heeft dat met de band zelf niets te maken, is het nagenoeg ontbreken van toeschouwers met de typische skinhead (en verwanten) look. Kale koppen zijn er zat, maar dat heeft meer met leeftijdgerelateerde haaruitval te maken…

Na anderhalf uur komt de party tot een einde. “Enjoy yourself”, zo zongen Terry en Neville Staples nog voor de toegift, en daar werd massaal gehoor aan gegeven. Wat de toekomst zal brengen voor The Specials nadat hun tournee is afgerond, dat is nog onduidelijk, zoals de tekstregel “You’re wondering now, what to do, now you know this is the end” in het allerlaatste nummer lijkt te bevestigen. “I won’t return, forever you will wait”, klinkt het in diezelfde song, maar laten we hopen dat dit niet het geval zal zijn. Dan citeer ik toch liever “More Specials”, de titel van hun tweede album. Want een speciaal feestje als dit concert, dat vraagt om meer! 

Setlist: Do the dog * (Dawning of a) new era * Gangsters * It’s up to you * Monkey man * Blank expression * Doesn’t make it alright * Rat race * Hey little rich girl * Stupid marriage * Concrete jungle * Friday night, Saturday morning * Stereotype * Man at C&A * Do nothing * A message to you Rudy * Nite klub * Little bitch * Too much too young * Enjoy yourself * (toegift) Guns of Navarone * You’re wondering now

Meer foto’s hier!