Het zal je maar gebeuren. In slaap gevallen tijdens een concert. En nou zijn er vast wel concerten te bedenken tijdens welke dat kan voorkomen, maar toch niet bij The Specials. De feestvreugde die de band teweegbrengt, de uitbundige sfeer die bijna tastbaar aanwezig is in de uitverkochte Ancienne Belgique (AB) zaal te Brussel: het zijn allesbehalve slaapverwekkende taferelen. Maar goed, het overkomt toch iemand. We zitten ergens op driekwart van het optreden wanneer bandleden Terry Hall en Neville Staples in de gaten krijgen dat er iemand op het balkon zit te pitten. “Wake him up!” roepen ze geamuseerd zijn buren toe, onder luid gelach en gejoel van het publiek. Ach ja, wie weet was het wel zo iemand die The Specials zo raak wisten neer te zetten in “Stereotype” en “Man at C&A.” Een kleurloze Europarlementariër die de hele dag in zijn grijze pak oeverloos heeft zitten te vergaderen over eurocrisis gerelateerde kwesties en vuistdikke, dodelijk saaie dossiers heeft doorgenomen met betrekking tot de landbouwpolitiek in Slovenië. Of het was iemand die lijdt aan narcolepsie. Hoe dan ook, het moeten wel heel bijzondere omstandigheden zijn geweest om in slaap te vallen, maar The Specials gaven daar zelf geen enkele aanleiding toe.
Ofschoon The Specials zeven studioalbums op hun naam hebben staan, wordt alleen rijkelijk geput uit het eerste invloedrijke tweetal (“Specials” – 1979 en “More Specials” – 1980), toen de band in de ultieme bezetting actief was. Daar staan immers ook hun meest bekende nummers op die als klassiekers mogen worden aangemerkt: “Gangsters”, “Rat race”, “A message to you Rudy” en het met luid gejuich onthaalde “Too much too young”. Maar dit is geen concert waar het publiek alleen staat te wachten op de ‘hits’ of dat te lijden heeft onder momenten dat de boel indommelt. Zo sta ik zelf erg te genieten en mee te zingen met de relatief minder bekende songs “Friday night, Saturday morning”, “Stereotype” en “Man at C&A” die elkaar als een hattrick opvolgen. Het is echter ronduit merkwaardig dat in de 22 (!) songs tellende setlist nou net het nummer ontbreekt waar deze reünietournee zijn naam aan te danken heeft: “Ghost town”. Het is nota bene één van hun meest bekende liedjes en ook de commercieel meest succesvolle, want in 1981 een nummer één hit in Engeland. Naar de reden van het weglaten blijft het slechts gissen, jammer is het wel. Ook opvallend, al heeft dat met de band zelf niets te maken, is het nagenoeg ontbreken van toeschouwers met de typische skinhead (en verwanten) look. Kale koppen zijn er zat, maar dat heeft meer met leeftijdgerelateerde haaruitval te maken…
Raar, bij het eveneens geweldige concert in Keulen waren er wél legio skins en rudeboys aanwezig. Bijzonder sfeertje derhalve. Jouw favorieten “Friday night, Saturday morning” en “Stereotype” behoorden in Ewerk eveneens tot de hoogtepunten en konden (samen met de usual suspects) op de meeste bijval rekenen. Misschien juist door de aanwezigheid van de oude "harde kern"?
BeantwoordenVerwijderen@Marco: Maar in Keulen was daarentegen waarschijnlijk geen enkele sfeerverhogende indo te bekennen ;-)
BeantwoordenVerwijderen