Het begon een paar maanden geleden met enkele ‘posts’ op de Facebookpagina van Dead Can Dance die de mogelijkheid boden tot het gratis downloaden van gratis live tracks. Over het waarom dacht ik eerlijk gezegd niet na, gewoon een vriendelijk gebaar van band richting fans, leek mij. Toen de eerste berichten opdoken over een nieuw album werd me duidelijk waarom de band, voor het laatst actief in 2005, zich moeite had genomen om interesse op te wekken. En interesse kwam er zeker, vooral nadat in juni ter gelegenheid van de nieuwe plaat een wereldtournee werd aangekondigd. In rap tempo raakten de verscheidene data van de zich steeds groter wordende tournee uitverkocht en ondanks dat ik alert was op de voorverkoop van het enige Nederlandse concert, viste ik toch net achter het net. Maar goed, dan zijn er altijd nog wel websites, variërend van louche tot betrouwbaar, waar ticketeigenaren graag bereid zijn afstand te doen van hun entreebewijs, maar dan wel met winst. Gelukkig viel mijn ‘schade’ nog mee, al had ik voor het bedrag wel ettelijke biertjes kunnen drinken.
Het concert vindt plaats in Vredenburg te Utrecht. Dat er op mijn ticket
Vredenburg Leidsche Rijn staat, daar sla ik verder geen acht op. Het is alweer jaren geleden dat ik in Vredenburg ben geweest – een concert van Suede, gok ik zo – maar ik weet waar het ligt en dat is praktisch naast het station. Handig dus als je met het openbaar vervoer komt, zoals in mijn planning ligt. Het is dat ik op de dag van het concert, niet lang voor vertrek, een collega vertel over mijn plannen, want anders had ze me niet hoeven vragen of ik niet weet dat (het naast) Utrecht Centraal één grote bouwput is. En dat Vredenburg daar dus ook onder valt. Aha, dat verklaart die toevoeging ‘Leidsche Rijn’ dus. Het tijdelijke nieuwe onderkomen blijkt in tegenstelling tot het in verbouwing zijnde Vredenburg niet te belopen vanaf het station maar gelukkig kun je er op vertoon van je ticket wel gratis met een stadsbus naar toe. Prettig geregeld, al behoeft mijn tijdschema daardoor wel enige aanpassing. In de bus spot ik op basis van hun uiterlijk al gauw anderen met hetzelfde reisdoel als mij, en daar zitten diverse buitenlanders tussen. Al luistervinkend begrijp ik dat ze speciaal naar Nederland zijn gereisd om vanavond de band in Utrecht te kunnen zien.
Aangekomen bij het felrode geschilderde gebouw valt meteen op hoe rustig het is rondom het gebouw als in de foyer. Sterker nog: er is niemand, behalve security personeel. Iedereen is dan ook al in de zaal, want het voorprogramma is begonnen. Het is duister in de uitverkochte zaal, en ga dan maar eens op zoek naar een zitplaats. Ik blijf staan bij een balustrade waar ik zicht heb op het podium en ik niemand tot last ben, maar een suppoost verzoekt me vriendelijk doch dringend om een stoel te gaan zoeken. Terwijl ik in het donker een trap oploop en de rijen afspeur, zorgt op de bühne de percussionist David Kuckhermann – die later onderdeel zal uitmaken van de band van DCD – voor de muzikale omlijsting. Na een toch verrassend snel gevonden zitplaats met nota bene vier (!) lege stoelen naast me, mag ik getuige zijn van de met zijn blote handen op omgekeerde wokpannen en vliegende schotels gelijkende instrumenten trommelende Kuckhermann. Het publiek luistert beleefd naar zijn op Aziatische, Afrikaanse en Arabische leest gestoelde percussie-exercities die in muzikaal opzicht aansluiten bij DCD. Een passende opwarmer zodoende, maar wel eentje die na vijf nummers – het gespeelde aantal – mooi zo is geweest. In beide opzichten.
Tijdens de pauze wordt er dankbaar gebruik gemaakt van de bar, nu het nog kan. Want deze zal tijdens het optreden van DCD namelijk gesloten blijven. Een goed idee want niets zo irritant als mensen in een zaal met louter zitplaatsen die constant heen en weer lopen naar en van de bar en daarmee anderen het zicht ontnemen. In dat licht mag ook de discipline van het publiek worden genoemd als het gaat om het zich zoveel mogelijk onthouden van praten tijdens het concert. Nu zou dat ook meteen opvallen hier, dus als je al iets hoort, dan is het een korte fluister in de rij voor of achter je, of tussen de nummers door. Ergens na 9 uur is het zover. Begeleid door een vijfkoppige band betreden Lisa Gerrard en Brendan Perry de bühne, onder luid gejoel en driftig applaus. Gerrard, als altijd een elegante en intrigerende verschijning, is gekleed in een Middeleeuws aandoende robe, terwijl Perry beduidend meer voor de vrijetijdslook is gegaan. Een gordijn van LED verlichting is verantwoordelijk voor een sfeervolle visuele stimulus die de diverse nummers van een passende warme gloed voorziet. Gerrard neemt plaats achter een yangqin (een Chinees snaarinstrument), en wat ze ook doet: ze straalt een en al een aura van sereniteit uit. Perry mag het spits afbijten met “Children of the sun”, het wonderschone begin – en hoogtepunt naar mijn mening – van het nieuwe album “Anastasis”. Het duo zingt min of meer om toerbeurt: de aardse, warme bariton van Perry tegenover de mystieke, onwereldse zang van Gerrard, samen de unieke wereld(muziek) vormend die DCD zo eigen is.
“Anastasis” wordt in zijn geheel gespeeld, alleen niet conform de volgorde op de plaat. Het past naadloos tussen de nummers van eerdere albums als ook liedjes die op geen enkel album voorkomen. Overigens gaat DCD in de tijd niet verder terug dan begin jaren negentig, met het van “Into the labyrinth” (1993) afkomstige “The ubitiqous Mr. Lovegrove” als oudste song. Dat vind ik persoonlijk wel jammer omdat naar mijn idee de beste DCD platen stammen uit de jaren tachtig, hun eerste vijf om precies te zijn. Maar daarom niet getreurd want het optreden biedt veel ander fraais, waarbij de muziek veel Oosterse en Arabische sferen oproept. Eén van de hoogtepunten is het magistrale, dramatische “The host of Seraphim”, sowieso een definiërend nummer uit de DCD catalogus. Eigenlijk is de uitvoering van dit ene lied al de moeite van het hele concert waard. Gerrard bewijst er en passant mee dat ze aan vocale zeggingskracht nog niets heeft ingeboet. Communiceren met het publiek doet ze amper, Perry is wat spraakzamer, maar dat geeft niets, want gekeuvel met de toehoorders zou voor mijn gevoel alleen maar afbreuk doen aan de plechtstatige sfeer. Er wordt gemusiceerd met een hoge mate van perfectie maar dat moet niet worden opgevat als of verward met stijfjes of koel. Hier passen juist woorden als subliem en indrukwekkend. Oftewel: van deze doden niets dan goeds!
Meer foto’s hier!
Setlist: Children of the sun * Anabasis * Rakim * Kiko * Lamma bada * Agape * Amnesia * Sanvean * Nierika * Opium * The host of Seraphim * Ime prezakias * Now we are free * All in good time * (toegift 1) The ubitiqous mr. Lovegrove * Dreams made flesh * (toegift 2) Song to the siren * Return of the she-king * (toegift 3) Rising of the moon
Geen opmerkingen:
Een reactie posten