Heel af en toe, zo om de paar jaar, dan komt er een band voorbij die me, bijna vanuit het niets, meteen weet te raken en opwindt. De laatste keer dat dit gebeurde was een paar maanden geleden, toen ik – zoals wel vaker – nieuwsgierig geworden door een paar regeltjes in NME, op internet op zoek ging naar muziek van de vanuit Londen opererende band Savages. Op YouTube stuitte ik op een tijdens hun eerste live optreden (in januari jl.) opgenomen nummer getiteld “City’s full”, professioneel gefilmd in zwart/wit. Die avond zou ik als een nieuwbakken verslaafde de clip nog diverse malen opnieuw afspelen. Ik kon er maar geen genoeg van krijgen. De combinatie van gedreven muziek waarin de beste elementen samenkomen van Joy Division, Siouxsie & The Banshees, The Slits en PIL – een postpunk natte droom, kortom – en de uitstraling van de ‘all female’ band (vooral zangeres Camille Berthomier) zorgde voor een perfect, bijna te mooi om waar te zijn geheel. Daarna struinde ik het internet af naar andere bandopnames. Niet alleen om meer materiaal te vinden, maar ook was ik erg nieuwsgierig of “City’s full” een eenzame uitschieter was of dat de rest van dezelfde kwaliteit zou zijn. Ik ben namelijk wel vaker op een nieuwe band gestuit die me pakte met bijvoorbeeld een eerste single wat dan ook meteen hun hoogtepunt bleek te zijn. Savages heeft de lakmoesproef met vlag en wimpel doorstaan. Want alles wat ik na “City’s full” van de band vond, maakte me alleen nog maar enthousiaster. De ‘buzz’ rondom Savages werd gelukkig ook in Nederland opgepikt, want enkele maanden na mijn eerste kennismaking vernam ik dat de band was geboekt voor het gratis (!) festival De Affaire in Nijmegen. Bovendien zou dit het eerste optreden van Savages buiten hun thuisland worden.
In de trein op weg naar Nijmegen wordt het naarmate de reis vordert steeds drukker. Geen wonder, want de Vierdaagse feesten vinden nu plaats, en dat trekt een hoop volk. Twee haltes voor het eindstation krijg ik gezelschap voor vier allochtone jongeren die elkaar met verhalen over deelgenomen ruzies waarbij klappen vielen proberen de loef af te steken. Moderne ‘savages’, denk ik niet-politiek correct. Er is eigenlijk maar plaats voor vier personen maar we zitten dus met zijn vijven op twee tegenover elkaar geplaatste banken. Het gangpad staat vol mensen. Zo stoïcijns mogelijk lees ik mijn NME uit. Ik ben blij wanneer de trein eindelijk zijn bestemming heeft bereikt, weg uit de drukte van de coupé. Maar ja, nu wacht weer een andere drukte. Want zoals gezegd, het optreden van Savages valt samen met de Vierdaagse feesten waar je, als je door het centrum loopt, niet aan ontkomt. En ik ontkom er dan ook niet aan, want het concert vindt plaats in het Valkhofpark, als onderdeel dus van festival De Affaire. Het park in kwestie is voor mij als voetganger vanaf het NS station het snelst te bereiken door het stadscentrum te doorkruisen. Onder normale omstandigheden zou het inderdaad snel zijn, maar wie zich een weg moet banen door en langs mensenmassa’s, kermisattracties, podia, eetkramen en wat al niet meer, merkt al gauw dat er van die gehoopte tijdwinst weinig overblijft. Bovendien moet ik onderweg nog zeker twee keer de weg vragen en probeer ik mijn looproute goed te onthouden. Ik heb later deze avond namelijk nog de laatste trein te halen, en die wil ik niet missen door te verdwalen.
Bij het Valkhofpark aangekomen is er nog een minuut of twintig te gaan voordat Savages van start gaat. Op een aangrenzend podium is een andere band bezig. Voor de bühne waar Savages zal optreden is het nog nagenoeg leeg. De band verschijnt om een soundcheck te doen, ik sta als een blij kind in mijn Savages T-shirt – één maat te klein trouwens, maar wie mooi wil zijn moet pijn lijden, nietwaar? – het tafereel gade te slaan. Hoeveel van de aanwezigen de band überhaupt kennen weet ik niet, maar het zullen er vast weinigen zijn. Niet dat het mij iets uitmaakt, want wat telt is dat ik er zelf ben en weet wat te wachten staat. Voor het optreden is drie kwartier ingeruimd, en vanaf minuut één maakt het indruk. In tien songs presenteert Savages zich als een band die dan wel nog geen jaar oud is maar wel al de focus, intensiteit, zelfverzekerdheid en de compleetheid heeft van een groep die al vele malen langer aan de weg timmert. Noem het de ‘x factor’ voor mijn part, maar Savages heeft hét. In overvloed. Want dit is tevens een band waarin de som der delen het geheel overstijgt. Fay Milton hakt erop los alsof ze probeert de drumvellen te penetreren, en samen met de hypnotiserende, aan Peter Hook in zijn beste tijd doen denkende baslijnen van Ayse Hassan, vormt ze de stuwende ritmesectie van de band. Gemma Thompson is verantwoordelijk voor de verraderlijk simpele (lees: tot de essentie teruggebrachte) maar effectieve ‘noisy’ gitaartextuur die zijn wortels heeft in postpunk. En dan is er ‘last but not least’ Camille Berthomier, die zichzelf Jehnny Beth noemt: een frontvrouw met een natuurlijke, aandacht opeisende ‘stage presence’. Ik ken haar al als helft van het (Franse) duo John & Jehn (samen met haar levenspartner Nicolas Congé), dat ik een aantal jaren geleden zag in Paradiso, en ook toen liet ze een blijvende indruk op me achter. In Savages komt ze over als een vrouwelijke Ian Curtis, in houding, beweging – gelukkig niet de epileptische variant – en in haar intense, starende blik.
Enkele van de gespeelde nummers zijn me al bekend (o.a. “Shut up”, “Give me a gun”), opgesnord via internet, en dat geldt vooral voor het duo “Husbands” / “Flying to Berlin” (laatstgenoemde met van Joy Division’s “Colony” geleend basloopje), uitgebracht op single die in fysieke vorm al snel uitverkocht raakte. Het enerverende “City’s full”, waar het voor mij allemaal mee begon, duikt vroeg op in de set. Ik kan nog net geen vreugdedansje onderdrukken en zing mee, zelfs al ken ik de tekst maar half. Er wordt zelfs een nieuwe song gespeeld getiteld “Another war”, en ook die klinkt opwindend. Dat het een gratis festival betreft – waar overigens John & Jehn in het verleden te zien waren – dat ook mensen trekt die niet perse voor deze of welke band dan ook komen, houdt helaas in dat er soms wat aangeschoten gezelschappen langs komen zwalken – en erger nog: halt houden – die liever aandacht willen dan geven. Gelukkig is dat niet (al te) storend maar ik weet zeker dat Savages in een club of zaal een grotere aanzuigende werking zou hebben gehad. Maar goed, niet vergeten moet worden dat het hier om een nog onbekende band gaat en voor een doorsnee ‘leve de lol’ publiek is het serieuze Savages niet het type band om de feestvreugde te verhogen. Hoe dan ook, Vierdaagse feesten of niet, Savages staat als een huis en je voelt in de lucht hangen dat het hier niet een bandje betreft die volgend jaar om deze tijd alweer vergeten is of hét toch niet blijkt te zijn. Nee, Savages moet tot grootse daden in staat worden geacht. Daar zijn ze bijzonder genoeg voor. Het debuutalbum, waar overigens nog geen enkele sprake van is maar dat er ongetwijfeld – in 2013 – van gaat komen, koester ik in hoopvolle gedachte nu reeds aan mijn borst. Want alleen al met het materiaal dat ze deze avond in handen hebben, maakt dat hoge verwachtingen los. Mijn favoriete nieuwe band van dit jaar zijn ze in ieder geval al. En misschien zelfs ook wel van volgend jaar…
Meer foto’s
hier!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten