Nadat Peter Hook And The Light in mei jl. de Effenaar
aandeden voor hun enige concert op Nederlandse bodem dat in het teken
stond van de integrale uitvoering van Joy Divisions debuutalbum “Unknown
pleasures”, is het een half jaar later de beurt aan “Closer”, volgens hetzelfde
recept. Hoe ik in de aanloop van het eerstgenoemde optreden aankeek tegen het
voornemen van Hook om het album op tournee te nemen en wat ik er uiteindelijk
van vond, kun je hier (terug)lezen. In het kort: de nieuwsgierigheid en de
uiteindelijke uitvoering won het van de aanvankelijke scepsis. Twijfels zijn er
zodoende vanavond niet meer, alleen het verheugende vooruitzicht op het
kortstondig tot leven wekken van “Closer”, hopelijk gevolgd door een aantal
extra, niet eerder gespeelde nummers. Dat de band een grote verrassing in petto
heeft, weten we dan nog niet. De kritiek op Hook mag dan inmiddels zo goed als verstomd
zijn, maar dat neemt niet weg dat de goede man me vanavond toch even de
wenkbrauwen doet fronsen. Als backdrop is logischerwijs gekozen voor een
uitvergroting van de “Closer” hoes. De afbeelding op de voorzijde, een foto van
de Appiani familietombe met een tafereel van rouwenden aan een sterfbed, met
daarboven de albumtitel, is niet alleen welhaast iconisch te noemen maar krijgt
in relatie tot de tragische zelfdoding van Ian Curtis een diepere betekenis.
Dus om daar nou ‘Manchester, England’ onder te zetten, alsof het een of ander souvenir
van de stad betreft, getuigt van weinig goede smaak en op zijn minst een
verkeerd inschattingsvermogen.
De integrale uitvoering van “Unknown pleasures” werd
voorafgegaan door een introductiefilm die het resultaat leek van een middagje
huisvlijt aan de keukentafel, dus gelukkig wordt ons deze keer dat bespaard.
Ditmaal krijgen we een voorprogramma waar wel goed over is nagedacht en
bovendien opmerkelijk van opzet is. Het bijzondere aspect van het optreden is namelijk dat
men erin geslaagd is om dezelfde support act aan te kunnen bieden die 31 jaar
geleden als voorprogramma fungeerde voor Joy Division in de Effenaar. Het
toeval wil dat Minny Pops, want daarover heb ik het, na decennia weer de koppen
bij elkaar hebben gestoken en dus in de gelegenheid zijn om in zekere zin een
stukje geschiedenis te herhalen. Minny Pops heeft in het verleden enkele malen
samen met Joy Division opgetreden, zowel in Nederland als Engeland, en tevens
met New Order. Ook brachten ze platen uit op het Factory label. Nu zijn ze dus
jaren later weer gevraagd om support act te zijn, en daar wil de band Peter
Hook voor bedanken.
Minny Pops treedt aan met oprichter en boegbeeld Wally
van Middendorp, de enige constante van het gezelschap. De band kende in zijn
bestaan vele bezettingswisselingen, en ten behoeve van de reünie kon Wally niet
op alle oud-leden een beroep doen omdat ze naar zijn zeggen zijn verdwenen,
overleden of niet durfden. Niettemin is er uit het verleden een greep gedaan dat
heeft geresulteerd in lid van het eerste uur Wim Dekker op keyboards en de
ietwat op Nico Dijkshoorn gelijkende Pieter Mulder op bas. Het nieuwste Minny Pops bandlid betreft Mark
Ritsema op gitaar die zijn sporen onder meer verdiende in de Rotterdamse new
wave formatie Spasmodique. De vier heren zien eruit als een stel (hoog)leraren
met de nerdy, bewust houterig, staccato dansende en tussen de nummers door op
zakelijk informerende toon pratende Wally als letterlijk en figuurlijk
middelpunt. Er ging vroeger wel eens iets mis tijdens optredens, vertelt Wally
op droge toon, maar ook tegenwoordig wil dat gebeuren. Maar, zegt Wally,
hij heeft geleerd daar om te kunnen lachen. Doch dat doet Wally juist niet, het
blijft stil, en dat brengt het publiek juist ertoe om in de lach te schieten.
Waarop Wally, die zich opeens van de onbedoeld komische situatie bewust wordt,
alsnog begint te lachen. Muzikaal gezien is het een interessant optreden dat het
eigenzinnige karakter van de band onderstreept. Het is afstandelijk, kil,
mechanisch bijna, maar het intrigeert wel. Meer no wave dan new wave;
klinische, experimentele anti-pop met een nuchter Nederlands hart. Voor een
band die al zo lang niet heeft opgetreden, klinkt Minny Pops behoorlijk fris.
En wanneer er even iets mis gaat, maakt dat deze band met zijn zakelijke
uitstraling alleen maar menselijk. Kortom: welkom terug, Minny Pops!
En ook welkom terug dus, Peter Hook en zijn band The
Light, met daarin zijn zoon Jack op – hoe kan het ook anders – basgitaar. Nadat
DJ ‘Dance To The Radio’ (hoe toepasselijk!) het publiek heeft warmgedraaid met
punk- en new wave plaatjes van weleer – tof om weer eens Basement 5 te horen – start een introtape met Kraftwerks “Trance Europe
Express” die overgaat in het tromgeroffel waarmee eerste song (en aldus)
“Closer” openingsnummer “Atrocity exhibition” van start gaat. Applaus en
gejuich klinkt wanneer Peter Hook het podium oploopt, gekleed in een zwart
T-shirt met de hoes van “Unknown pleasures” en daaronder… eh… ‘Manchester,
England’. Net zoals dat het geval was bij het integraal spelen van
laatstgenoemde plaat afgelopen mei, wordt “Closer” van begin tot eind door
middel van aan de plaatversie getrouwe uitvoeringen geëerd. Zoals iedereen het
kent (en koestert), zo wordt het dus ook gespeeld. En dat is genieten, want de
songs zijn allemaal van zichzelf al ‘af’ dus daar hoeft niets meer aan te
gebeuren. In veertig minuten tijd trekt “Closer” dan ook in perfecte
nabootsingen voorbij, een aaneenschakeling van nummers die het hart sneller
doen kloppen. Peter Hook maakt gebruik van een naast de monitor gelegde klapper
met songteksten maar dat zij hem vergeven. Net als het feit dat hij niet
dezelfde emotionele lading aan die teksten kan geven, om de doodeenvoudige
reden dat dit nu eenmaal niet mogelijk is. De woorden zijn immers zo verbonden
aan de persoonlijkheid die Ian Curtis was en zijn (geuite) gevoelens als angst,
frustratie, woede, eenzaamheid en berusting dat Peter Hook ze alleen maar zo
goed als mogelijk kan zingen en laten inpassen binnen elk nummer. Een taak waar
hij niet in faalt.
Als de laatste klanken van het elegante,
melancholische “Decades” zijn verstomd, verlaat de band onder applaus het
podium. Wat zouden ze als toegift gaan spelen, denk ik bij mezelf, een vraag
die al tot de nodige speculaties leidde. Het antwoord is niet alleen uitermate
verrassend maar ook een vroeg kerstcadeau. Peter Hook vertelt dat zoon Jack met
het briljante idee op de proppen kwam om als toegift de integrale setlist te
spelen van het Joy Division concert zoals dat in de Effenaar op 18 januari 1980
ten gehore werd gebracht. Een golf van opwinding gaat door me heen, te mooi om
waar te zijn, maar het gebeurt echt. En een mooi voorbeeld van waar voor je
geld krijgen, want we krijgen feitelijk twee concerten op rij, waarin zo’n
beetje de hele Joy Division songcatalogus aan bod komt en we zodoende mogen
spreken van een unieke avond. Voor één bezoeker geldt dat laatste nog net iets
meer, want die krijgt na de tweede toegift – de eerste toegift heeft dan al
langer geduurd dan de “Closer” uitvoering! – van een topless Peter Hook diens
bezwete T-shirt overhandigd. Een mooi aandenken, maar dat geldt voor dit fantastische
concert in zijn totaliteit waar ik met veel genoegen aan zal blijven
terugdenken.
‘Closer’ bij het niet meer bestaande origineel kun je
namelijk vooralsnog niet meer komen…
Setlist: Atrocity exhibition *
Isolation * Passover * Colony * A means to an end * Heart and soul * Twenty
four hours * The eternal * Decades * (toegift) Love will tear us apart *
Digital * New dawn fades * Colony * These days * Ice age * Dead souls *
Disorder * Day of the lords * Auto-suggestion * Shadowplay * She’s lost control
* Transmission * (2e toegift) Warsaw
* Ceremony
Geen opmerkingen:
Een reactie posten