December 2011

CD’s

THEE OH SEES – Carrion crawler / The dream

Het aantal singles en albums dat de in San Francisco residerende psychedelische noise / garagerockers Thee Oh Sees tot op heden hebben uitgebracht, is omvangrijk maar toch konden ze me niet verleiden tot een aanschaf. Daar is nu verandering in gekomen maar “Carrion crawler / The dream”, oorspronkelijk bedoeld als twee afzonderlijke EP’s maar uiteindelijk samengevoegd tot een LP, is dan ook zo’n plaat waar je niet omheen kunt. Voor garagerockbegrippen duren diverse nummers vrij lang, maar ze worden nimmer langdradig. Sterker nog: je wilt er van op en neer springen, over de grond rollen, luchtgitaar –of drum van spelen, kortom: door het dolle heen gaan. Precies wat een goede freakbeatplaat teweeg moet brengen. Neem bijvoorbeeld die “Lucifer Sam” / “Interstellar overdrive” gitaar op opener “Carrion crawler”, het orgastische “Contraption / Soul desert”, het stuwende, af en toe furieus uitbarstende “The dream” of de instrumentale Krautgaragerocker “Chem-farmer”. Een ‘must have’ voor liefhebbers van het genre en iedereen daarbuiten.

AMY WINEHOUSE – Lioness : hidden treasures

Een album uitbrengen (niet lang) volgend op de dood van een artiest met niet eerder uitgebracht materiaal van de overledene associeer ik over het algemeen met lijkenpikkerij. Even een snel financieel slaatje slaan over de dood van een ander, met als extra verdachtmaking een releasedatum die in de aanloop naar Kerstmis is geprikt. Geldelijke motieven zullen ongetwijfeld een rol hebben gespeeld, maar gezien de artistieke kwaliteit van het gebodene mag je als muziekliefhebber blij zijn dat deze plaat er is gekomen. Niet dat “Lioness” foutloos is, maar er staan evenmin halfbakken songs, ongewenste restjes of overbodige remixes op. Wat het album al de moeite waard maakt zijn de charmante reggaetrack “Our day will come”, de geslaagde (postume) collaboratie met Nas op “Like smoke”, en het jazzy duo “Half time” en “Best friends, right?” Ook de originele (cover)versie van “Valerie” mag er zijn, eigenlijk beter dan het nummer dat uiteindelijk werd uitgebracht. Of al deze songs het licht hadden gezien indien Amy nog had geleefd kan niemand weten, maar deze plaat maakt wederom duidelijk dat een uniek talent is heengegaan.

WEEKEND – Red

Alsof één deprimerend weekend nog niet genoeg was met de release van het eind 2010 verschenen debuutalbum “Sports”, komt het trio uit San Francisco nu op de proppen met een EP die al net zo min overloopt met het soort vreugde die je normaliter associeert met het weekeinde. “On my own, in the back, thought of death, made me laugh” zingt bassist / vocalist Shaun Durkan  in “Sweet sixteen”, dat qua sound en vrolijkheid op gelijke hoogte staat met “Faith” van The Cure en Joy Division met een kater. “Your own nothing” is als een verstikkende deken, en gelukkig breekt er een beetje licht door in het aan shoegaze appellerende “Hazel” en de liefdesverklaring aan golfers (?) “Golfers”. Maar de algehele teneur van “Red” – “Black” was een betere titel geweest – neigt je ertoe om na beluistering een opbeurend discoplaatje op te zetten. Voor het échte weekendgevoel.

Singles

S.C.U.M. - Whitechapel

Een terechte singlekeuze want na “Amber hands” is dit het tweede beste nummer op album “Again into eyes”. Majestueus glijdende synthesizerklanken, een straffe beat, een ‘groovende’ bas, het lijkt wel Simple Minds anno ’80-’81. Schitterend!

THE LUCID DREAM – Love in my veins

De eerste single sinds de prima, in 2010 verschenen “In your eyes” EP. De jaren zestig, psychedelica, noise en Spacemen 3 komen samen op een naar het debuutalbum (wanneer, jongens, wanneer?!) doen verlangend plaatje. Tot die tijd draai ik “Love in my veins” nog maar eens.

OUTFIT – Two islands

Nieuwe band met potentieel, afkomstig uit Liverpool. “Two islands” is voor zover ik weet hun debuutsingle, een met zorg gemaakte ritmische popsong die toegankelijk is en zich tegelijkertijd voortbeweegt over een schurende onderlaag van zachtjes brommende, beetje dreigende gitaren, wat deze single een scherp, intrigerend randje meegeeft. Hier wil ik wel meer van horen.

THE SOFT MOON – Total decay

Op het debuutalbum van The Soft Moon waren omschrijvingen als ‘beklemmend’, ‘kil’ en ‘gespannen’ van toepassing, en muzikaal dezelfde bloedgroep delend met cold / dark wave. Alleen al de titel van deze EP (met vier nummers) is een duidelijke hint dat de sfeer er niet vrolijker op is geworden. En dat bewijzen de songs, die zo op een 4AD plaat rond begin jaren tachtig hadden kunnen worden geperst, of zich anders wel naast The Cure circa “Pornography” zouden nestelen.

ZULU WINTER – Never leave

Kwintet uit Londen dat debuteert met een single die iets wegheeft van een niet gladgestreken Coldplay vermengd met Friendly Fires anno nu (“Pala” dus). Het management dat zich ontfermde over Kaiser Chiefs, White Lies en The Vaccines, heeft zich nu op Zulu Winter gestort. En alhoewel in het verleden behaalde successen geen garantie zijn voor de toekomst, stemmen de eerste vooruitzichten positief.

DOG IS DEAD – Hands down

Ik blijf het een stupide groepsnaam vinden, zeker voor een band die bepaald geen doodse indruk maakt. Deze wel degelijk levende hond snuffelt in “Hands down” aan de konten van Bombay Bicycle Club en Local Natives, en herkent in de gecombineerde geur iets waar ze zich zowel een beeld als een geluid bij kunnen vormen.

THE LUCID DREAM – Heartbreak girl

Dit viertal uit Carlisle kan al sinds hun eerste (split) release op mijn warme belangstelling rekenen.  En nog steeds, dankzij “Heartbreak girl”, dat staat voor twee minuten en zes seconden aan sixties garage pop, van tijd tot tijd versnellend waarbij ze dan ook maar meteen de gitaren laten knallen.

BY THE SEA – Waltz away

Sextet uit Wirral (Liverpool), tevens de geboorteplek van The Coral. Je ontkomt er niet aan om beide bands met elkaar te vergelijken want als in “Waltz away” opeens de stem van James Skelly zou opduiken, zou niemand er raar van opkijken. Nu nog het songschrijverstalent van James. Het kabbelt wat voort, maar naarmate het liedje vordert, wordt dat grotendeels goedgemaakt.

DZ DEATHRAYS – Gebbie St.

Gebbie Street. Zou dat in Australië liggen? Want daar komen de twee jongeheren die deze band bemensen (op basgitaar en drumstel) namelijk vandaan. Ik speculeer dat het duo elkaar gevonden heeft in een gezamenlijke liefde voor het dit jaar weer uit de dood herrezen Death From Above 1979. Dit lijkt me typisch zo’n band die je live moet zien om hun volle energieke glorie te kunnen ervaren. Deze eerste single is daar een indicatie van.

NIKI & THE DOVE – The fox

Geen Niki, geen duif maar wel zangeres Malin Dahlström en muziekmaker Gustaf Karlöf uit Zweden. Samen zijn ze verantwoordelijk voor electropop, maar niet zoals andere vrouw / man duo’s in hetzelfde genre zoals La Roux en Goldfrapp dat doen. Er zit een interessante ‘twist’ in. “The fox” is derhalve à la Rivella: een beetje vreemd maar wel lekker.

SPEAK & THE SPELLS – She’s dead

Horrorgaragerock van een jong trio uit Londen dat wellicht liever had gezien dat The Horrors zich niet muzikaal hadden ontwikkeld na “Strange house”. “Echter, wij kunnen nu mooi in dat achtergelaten ‘gat’ springen”, zal S&TS hebben gedacht. De vraag is of iemand daar echt op zit te wachten.

BEATY HEART – 2Good

Geen idee wie er achter Beaty Heart schuilgaat of waar hij / zij / ze vandaan komen, maar naar dergelijke informatie ga ik meestal pas op zoek wanneer de muziek daar aanleiding toe geeft. “2Good” is helaas niet de kwalificatie die ik aan dit nogal rommelige ‘chillout wave’ nummer kan geven, zeer waarschijnlijk geïnspireerd door Animal Collective maar niet met dezelfde kwalitatieve inspiratie van laatstgenoemde.

BEING THERE – The radio

Of ze zich vernoemd hebben naar de gelijknamige, ‘must see’ film met een glansrol voor Peter Sellers weet ik niet, maar als dat zo is, dan is het een weinig opzienbarend eerbetoon. De groepsnaam kan beter letterlijk genomen worden: er zijn, en meer niet. Dus zonder impact te maken. Dat gaat je ook niet lukken met dit Pains Of Being Pure At Heart-achtig niemendalletje.