Het is niet mijn meest gehoopte reünie, want dat betreft nog altijd The Smiths, maar het nieuws dat The Stone Roses weer bij elkaar zouden komen voor een serie optredens, gaf me niettemin een gevoel van blijdschap. Aanvankelijk had ik de indruk dat het in eerste instantie alleen ten behoeve van een paar optredens in Heaton Park (Manchester) zou gaan – die binnen een mum van tijd uitverkochten – maar mettertijd werden ook andere data en locaties bekendgemaakt. En daar zaten uiteindelijk ook Pukkelpop bij en de Heineken Music Hall te Amsterdam. Een Pukkelpop ticket had ik al, dus daar zou ik ze sowieso gaan zien, maar vrijwel meteen besloot ik om ook naar het twee maanden eerder plaats te vinden optreden in de hoofdstad te gaan, in het gezelschap van commando Billy. Op het nieuws van de reünie, waarop ik eerlijk gezegd nooit geld had durven inzetten, is met veel enthousiasme gereageerd door zowel fans van het eerste uur en zij die de band al eens hebben ervaren of gezien toen ze nog bestonden als door mensen die TSR pas na hun einde leerde kennen en/of destijds te jong waren. Ik behoor tot de eerste categorie en ik heb de band nog zien optreden in Paradiso. Dat was in 1995, dus 17 jaar geleden. Ik zal u de superlatieven besparen van die avond, want… dan zou ik liegen. Vlagen van het concert kan ik me nog herinneren, mensen die ik gesproken heb, en eerlijk gezegd ben ik toen niet met een enthousiast gevoel naar huis gegaan. De reden? Geen “Fools gold”, zeker de helft van de set bestond uit nummers van “Second coming” dat niet de klasse en kwaliteit had en heeft van het debuutalbum en Ian zong, laat ik het netjes uitdrukken, niet geheel zuiver. Een jaar later, na een wat algemeen als een rampzalig – en trouwens ook hun laatste – optreden wordt beschouwd op Reading festival toen Reni en John Squire al hun biezen hadden gepakt, was het gedaan met de band. Deze reünie is dus niet alleen een weerzien maar ook een revanche. Want zo had het niet moeten eindigen, en mijn niet al te beste herinnering aan TSR live wil ik graag inruilen voor een goede nieuwe. Die kans is er nu.
Het plan is om naar Amsterdam af te reizen, het hele concert te zien, en na afloop zonder haast de laatste trein naar huis te nemen. Dat moet immers geen probleem zijn want er is geen voorprogramma, de band begint om 20.00 u en ik weet dat ze ongeveer anderhalf uur gaan spelen. Zo staat het netjes vermeld op de HMH website, een dag voor het evenement. Een half uur voor aanvang zijn we al ter plekke, en uiteraard brengen we die eerst door bij het tegenover de HMH gelegen FEBO filiaal. Na de versnapering besluiten we naar binnen te gaan waarbij mijn oog valt op een A4tje op de deur. Het blijkt het tijdschema voor deze avond te zijn, en dat komt niet overeen met wat een dag eerder op de website stond vermeld. Er is nu opeens wel een ‘voorprogramma’, een Britse DJ, en pas omstreeks 21.00 u gaat de hoofdact van start. Onze planning kan zodoende de ijskast in, en na mijn ergernissen te hebben geuit, kunnen we concluderen dat we daardoor vanwege een eerder vertrek dan gedacht, in ieder geval de toegift gaan missen. En dat zal geheid “I am the resurrection” zijn… Eenmaal binnen komen we niet meer naar buiten, en dus zijn we overgeleverd aan de bonnen en de wachtrijen bij de bar. Want er wordt namelijk behoorlijk wat besteld, ‘large beers’ oftewel ‘pints’ met name. Engels lijkt wel de voertaal te zijn vanavond, want de Britten zijn massaal het Kanaal overgestoken om bij dit concert aanwezig te zijn.
Een knul uit Londen, ergens in de twintig, spreekt me aan. Waar ik vandaan kom wil hij weten maar toch ook: waar ken ik The Stone Roses van, want ze zijn toch niet zo bekend hier? Ik weet even niet goed wat ik op zijn rare vraag moet antwoorden. Hoezo, The Stone Roses niet bekend….? Ik leg hem uit dat dit wel degelijk het geval is, dat ik de Britse muziekscène al heel lang volg en dat dit ik de band al eens eerder heb gezien. Hij niet, geeft de knul aan, want toen te jong, net als zijn meegereisde maten – die niet meer de meest nuchtere indruk maken – maar ze zijn wel al jaren fan en ze gaan straks helemaal uit hun dak, voorspelt hij. O ja, en (in het centrum van) Amsterdam gaat het feest verder, laat de Londenaar weten. Ik zie hem tijdens het concert, na een nummer of vijf, weer terug. Hij is druk aan de praat met een jongedame en lijkt geen oog te hebben voor wat zich op het podium afspeelt… Daarmee is hij overigens in de minderheid, want de Britten zorgen voor sfeer, door luidkeels en enthousiast mee te zingen. Wat dat betreft had “I wanna be adored” geen beter begin kunnen zijn, dat met veel instemmend gejoel wordt begroet zodra Mani het kenmerkende basloopje inzet waar de song mee van start gaat…
Omdat ik heb zitten spieken in de setlist van het hiervoor gespeelde concert in Barcelona – en ik zal vast niet de enige zijn geweest – weet ik vrij goed wat me te wachten staat. Gelukkig zitten er wat wijzigingen in en dus blijft er ruimte voor verrassingen over. Het is in elk geval goed te realiseren dat dit concert, net als die in Barcelona, voor de band bedoeld zijn als opwarmertjes en publieke oefensessies voor het ‘echte’ werk, Heaton Park dus. Maar goed, voor € 55 mag je wel wat verwachten. Gelukkig stelt de band niet teleur. De mannen zijn ouder en grijzer – wie niet? – en Ian is nog altijd niet de zanger met de gouden stembanden. Zo tenenkrommend als ik hem ooit heb gehoord tijdens een solo-optreden in de Melkweg wordt het gelukkig nergens. Misschien is het wel vanwege eerdere ervaringen dat ik het allemaal erg vind meevallen. Of laat ik me nu teveel meevoeren door die euforische Britten om me heen? Wat doet het ertoe: ik geniet en zing mee! Overigens is in arrogantie Liam G. Ian voorbijgestreefd, want eigenlijk vind ik Ian vanavond op een bepaalde manier wel aandoenlijk, zeker als hij met zijn tamboerijntjes staat te zwaaien. Over het samenspel van Squire, Mani en Reni valt niets te klagen. Vooral wanneer de band de ‘groove’ vindt in het schitterende “Waterfall” of “Fools gold” die wat mij betreft tot de hoogtepunten van de set behoren, net als het ingetogen “Shoot you down” en “She bangs the drums”. Het zijn deze momenten die deze avond zo de moeite waard maken.
Niettemin komt het onvermijdelijke moment dat we de zaal moeten verlaten, willen we de laatste trein naar huis niet missen. De toegift, zoals ik al vreesde, gaan we dus wel missen. In de trein maak ik me een voorstelling van al die mensen, vooral zich schor meeschreeuwende, met klotsende pints wuivende Britten, die uit hun plaat gaan op “I am the resurrection”. Ik weet dan nog niet dat deze gedachte niet strookt met de werkelijkheid. Een dag later lees ik namelijk dat “Love spreads” het laatst gespeelde nummer is geweest, en dat de band geen toegift heeft toegegeven. Geen “I am the resurrection” dus, wat ze schijnbaar ook niet van plan waren geweest, maar wel de opmerking van Ian dat “the drummer has left the building”, daarmee doelend op Reni, die door de zanger ook nog eens voor ‘cunt’ wordt uitgemaakt. De speculaties zijn daarna niet van de lucht. Duidt het op een ruzie tussen Ian en Reni? Ligt de band alweer uit elkaar? Was Amsterdam hun derde en tevens laatste reünie-optreden? Het publiek is in verwarring, terwijl wij ons op onze Burger King maaltijd storten, want ja, hoe verzin je het, de FEBO was al dicht… Later blijkt het allemaal een storm in een glas water te zijn, en komt ons Stone Roses weerzien op Pukkelpop niet in gevaar. En zo zoeven wij huiswaarts, ons er nog niet van bewust dat we geen toegift hebben gemist, maar wel in de wetenschap een gaaf concert te hebben bijgewoond.
Setlist: I wanna be adored * Sally cinnamon * Mersey paradise * (Song for my) sugar spun sister * Where angels play * Shoot you down * Fools gold * Tightrope * Ten storey love song * Waterfall * Don’t stop * This is the one * She bangs the drums * Made of stone * Love spreads
Meer foto’s hier!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten