Er was in het leven van ondergetekende een tijd dat het bezoeken van punkconcerten met een zekere regelmaat voorkwam, maar dan moet ik terug naar de jaren tachtig. Heden ten dage is het eerder een zeldzaamheid. Bands uit het punkgenre – in de brede zin van het woord – zie ik elk jaar nog wel, maar dan vrijwel alleen op festivals. Dat ik een zaal bezoek voor één band in het bijzonder komt dus weinig meer voor, de laatste keer moet Gallows in 013 zijn geweest, en dat was alweer in 2009. Het uit Sacramento (Californië) afkomstige hardcore punk kwartet Trash Talk – een van de meest aansprekende bands in het genre op het moment – vind ik de moeite waard om me op een licht regenachtige juniavond te begeven naar het nog niet eerder door mij bezochte Area 51, een skatepark met bar en podia, gelegen in Strijp, het voormalige industrieterrein van Philips dat langzamerhand wordt getransformeerd tot een woongebied. Eenmaal uitgestapt bij station Eindhoven Beukenlaan volg ik de jongelui in typerende skate- en/of ‘alternatieve’ outfit – het meisje in een Exploited T-shirt is de makkelijkste hint – waarvan ik juist aanneem dat ze dezelfde bestemming hebben als mij. Na een tijdje in een rij wachtenden te hebben gestaan – de kassa bestaat uit een meisje achter een tafel met daarop een geldkistje – sta ik in een bargedeelte waar zich toevallig gedurende enkele minuten Trash Talk zanger Lee Spielman ophoudt. Via een looppad dat uitzicht en toegang biedt op de skatehal kom ik in het zaaltje waar de DJ iedereen in de stemming tracht te brengen met punkplaatjes van onder meer Buzzcocks en Bad Brains.
Het optreden laat nog even op zich wachten, en in het zaaltje loopt de temperatuur aardig op. Maar ja, ‘to blend in’ draagt indindo – uiteraard weer de enige in zijn categorie hier – een wollen mutsje. Dat daar de naam van de niet bepaald als punk te kwalificeren band Maxïmo Park op staat, lijkt verder niemand op te vallen of te interesseren. Naast de ingang bevindt zich een tafeltje met daarop merchandise zoals T-shirts en vinyl. Wie in één klap alles voor ‘niks’ wil hebben, wordt de mogelijkheid geboden: op een handgeschreven briefje laat de band weten ‘get all this shit for free’ in ruil voor een slaapplaats. Typerend voor deze scène en ik ga ervan uit dat iemand op het aanbod is ingegaan. Hij of zij zal Trash Talk hopelijk ook van een douche hebben kunnen voorzien, want dat heeft de band wel nodig na hun pakweg dertig minuten durende, woeste optreden waarin alle remmen losgaan. Vroeger bevond ik me nog wel eens – soms tegen wil en dank – in de moshpit maar die tijd heb ik gehad. Bovendien leverde het regelmatig gênante momenten op… Zodoende sta ik veilig gepositioneerd tegen een muur die al gauw meetrilt door het brute muziekgeweld en waar het zweet bij wijze van spreken vanaf druipt. Maar dat hoort erbij. De moshpit heeft over belangstelling niet te klagen, en al snel vliegen de eerste fanatiekelingen door de lucht. Op een gegeven moment duikt iemand zelfs van een speaker af. Ook Lee laat zich niet onbetuigd, want als hij niet op het lage podium staat, dan wel tussen de moshers of in de zaal. En zelfs achter in de zaal, wanneer hij iedereen aanspoort zo snel als mogelijk van de bühne naar de bar achterin te bewegen. Lee’s collega’s jagen er ondertussen de ene snelheidsovertreder na de andere doorheen. Met diverse songs die in lengte slechts rond een minuut klokken, loopt het aantal gespeelde songs al gauw op. En alleen de trouwe fan zal daarbij alles uit elkaar kunnen houden. Maar voordat het concert het gevaar loopt muzikaal in eenvormigheid te stranden, is het einde oefening. Een half uur is dan ook genoeg, het doel is bereikt, missie geslaagd. Hardcore punk zoals hardcore punk bedoeld is.
Meer foto’s
hier!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten