Augustus 2011

CD’s

LOWLINE – Lowline

Ik was ze eerlijk gezegd alweer vergeten, dit kwartet uit Manchester, aangezien ze in 2009 voorlopig hun laatste van tot nu toe drie singles (“Sound of music”, “Monitors”, “Gun in my side”) uitbrachten en het vervolgens verdacht stil bleef. Maar ze bestaan dus nog steeds en dit debuutalbum is een overtuigend teken van leven.  Wat zeg ik: mijn jaarlijst waardig! “Lowline” bevat dan ook – zo goed als – louter vlotte, lekker in het gehoor liggende songs die het gecombineerde DNA bevatten van Black Rebel Motorcycle Club (op tempo), The Chameleons, U2 (“Outside”), Oasis en Joy Division (“Lost touch”). Toffe plaat! 

UNKNOWN MORTAL ORCHESTRA – Unknown mortal orchestra

Ruban Nielson maakte ooit in de hoedanigheid van gitarist deel uit van het Nieuw-Zeelandse kwartet The Mint Chicks. Hun venijnige, energieke noisepunk deed me twee albums en wat singles aanschaffen, daarna verloor ik ze uit het oog (en oor). Met zijn eigen, nieuwe muzikale project UMO heeft Nielson gas teruggenomen en hij is een andere, geslaagde weg ingeslagen. Het album bestaat uit telkens weer verrassende lo-fi liedjes met een inslag van funk (“How can you luv me”), garagerock (“Nerve damage”) of psychedelische pop (“Thought ballune”, “Bicycle”). Met een talent voor het pennen van songs als hier bijeengebracht, zal Nielson niet lang ‘unknown’ blijven.

CEREBRAL BALLZY – Cerebral ballzy

Vijf twintigers uit New York City die 80s hardcore punk à la Minor Threat en Bad Brains nieuw leven inblazen. Verwacht geen nieuwe, originele invalshoeken en maatschappijkritische, politiek geladen of sociaal bewogen teksten, want CB is inhoudelijk gezien een ‘pretpunk’ band. De nummers gaan dan ook over pizza’s, zwartrijden (in de metro), meisjes, drugs, drank (en de nasleep: kotsen) en grote hobby skateboarden. Het album, een speciale editie uitgebreid met een bonus live CD, vliegt in hoog, furieus tempo van A naar B. Het vormt een goede indicatie van hoe CB op de bühne tekeer moet gaan. De plaat is op zichzelf staand geen echte hoogvlieger, maar wel een goed reclamemiddel om de luisteraar te overtuigen ze live aan het werk te willen zien.  

PEAKING LIGHTS – 936

Peaking Lights is een stel (ook in de romantische betekenis) uit Wisconsin, te weten Aaron Coyes en Indra Dunis, dat met “936” haar tweede album aflevert. Hun eersteling ken ik eerlijk gezegd niet, maar ik vermoed dat het inhoudelijk gezien niet ver verwijderd ligt van deze gemiddeld rond de zes à zeven minuten klokkende nummers, een bij vlagen hypnotiserende collectie van dub, psychedelica, ambient en Krautpop, waar de ijle stem van Indra doorheen glijdt. Op de eerste helft van “936” werkt dat het best, zoals opener “Synthy” (pure breinmassage) en “All the sun that shines” en “Amazing and wonderful” die niet voor niets zo zijn genoemd. 

VIVA BROTHER – Famous first words

Hoog van de toren blazen, dat zien we Britse bandjes wel vaker doen. Zo ook Viva Brother – voorheen Brother, maar die naam bleek al te zijn geclaimd – uit Slough. Het levert vermakelijke kopij op in de vorm van vileine sneren naar andere bands en over the top, maar daarom juist zo leuke borstklopperij à la Liam G. Je moet dan echter wel de daad, of beter gezegd: de muziek, bij het woord voegen. En daar schiet VB helaas nog in te kort. De meeste liedjes op “Famous first words” zijn op zich best aardig en de moeite waard (o.a. “Darling buds of May”, “New year’s day”), soms echter ronduit mediocre (“Fly by nights”, “Electric daydream”), maar hoe dan ook kunnen ze zich niet ontworstelen aan voornaamste inspiratoren Blur en Oasis die dit kunstje beter onder de knie hadden. Te vroeg voor een “Viva!” dus en ‘famous’ zullen ze er voorlopig ook niet mee worden. 

Met terugwerkende kracht

THE MUSIC – The last dance : live

Puike live registratie (op CD en DVD) van het afscheidsconcert van The Music, dat plaatsvond op 06 augustus jl. Een avond waarop de band zich nog eenmaal helemaal gaf, puttend uit hun albums en EP’s / singles. Voor ondergetekende die het aan den lijve mee mocht maken is het een dierbare herinnering, maar ook los daarvan is het een muzikaal testament van jewelste, met hoogtepunten te over. De indierock van The Music zal node worden gemist…

THE SLITS – The John Peel sessions

Met het aan kanker overlijden van Slits zangeres / frontvrouw Ari Up (Arianna Foster) in 2010 viel voorgoed het doek voor een van de meest eigenzinnige en creatieve bands uit de punk / postpunk periode (’76-’82), de tijd waarin ze hun muzikale piek beleefden, vastgelegd op debuutalbum “Cut” en nu dus ook op deze ‘upgrade’ van een eerder uitgebrachte compilatie van John Peel sessies uit genoemde tijd, als eerbetoon aan de overledene. Deze verzamelaar bevat versies van songs die ook op “Cut” zouden prijken zoals “Love und romance”, “FM” en “Shoplifting”. Dit is echter geen overbodige overlap doch een prima aanvulling met toegevoegde waarde.

Singles

DOG IS DEAD – Your childhood

Het is niet de meest opbeurende bandnaam die deze vijf jongens uit Nottingham zichzelf hebben toebedeeld. Het staat tevens haak op de levenslustige, met uitbundige koortjes versierde indiepop die het kwintet maakt, zoals te horen op deze vier tracks tellende EP, hun eerste officiële release. En daar zit geen zwakke broeder tussen. Om even met wat namen te strooien, zodat u weet waar deze (dode) hond heeft zitten snuffelen: Local Natives, Vampire Weekend en een beetje Mystery Jets.

CHAPEL CLUB – Blind

Zanger Lewis Bowman van Chapel Club gaf bij het verschijnen van debuutalbum “Palace”, in januari van dit jaar, al aan dat het bandgeluid op die plaat feitelijk een gepasseerd station was, omdat men zich muzikaal verder had ontwikkeld. Dit kwam tot uitdrukking op de bijgeleverde bonus EP “Wintering” die inderdaad een zekere verschuiving liet horen. Het is daarom vreemd dat dan toch nog een nummer van “Palace” als single is uitgebracht i.p.v. een nieuwe song. Maar goed, het tegen Echo & The Bunnymen en White Lies aan schurkende “Blind” is wel een singlestatus waard.

CAGED ANIMALS – Girls on medication

Een aardig resultaat van deze band uit Brooklyn, een simpel maar effectief stukje indie poprock, dat in lijn met de songtitel klinkt alsof het onder invloed van medicijnen is opgenomen. Beetje vaagjes, en hoe tegenstrijdig dat misschien mag klinken, ook ingehouden.